5 jaar runde ik, samen met mijn leidinggevende en een team van gedreven docenten een school voor nieuwkomers. Het is voor mij nooit zomaar een school geweest, nooit zomaar een team en nooit zomaar 1112 leerlingen. Het zijn de 5 mooiste jaren geweest waarin ik zoveel heb mogen leren. Van het aansturen van een team tot het buiten de gebaande wegen te denken en te handelen.

Othman is een Koerdische jongen van 16 jaar. Hij is een slimme jongen die in een paar maanden tijd al prima Nederlands heeft leren praten. Othman gaat in zijn gedrag alleen neerwaarts in plaats van opwaarts. Hij komt dagelijks royaal te laat op school, komt met momenten ook gewoon niet opdagen en maakt steeds vaker de verkeerde keuzes…

Een paar keer per week verschijnt zijn koppie in de deuropening. 1 Meter 20 groot, bijna dagelijks dezelfde kleding, een ongewassen snoet, lange zwarte nagels, geen sokken en stinkende voeten, maar altijd vol energie. Jalal is altijd vrolijk; en altijd op iets uit. Voor een mannetje van zijn leeftijd en lengte, lukt het hem verdraaid vaak en goed om met een lieve blik precies te krijgen wat hij wilt.

Jalees wilde stoppen met voetballen. Als ik ergens een enorme voorstander van ben dan is het dat de leerlingen sporten. Jalees sportte bij de voetbalclub in zijn dorp. Hier zit hij met Nederlandse jongens in een team en bouwt zo een netwerkje in zijn dorp op. Hier moet een reden achter zitten, want hij stopt niet zomaar met zijn grote passie.

Drie beveiligers, twee chauffeurs en de juf. Dit comité stond woensdag 5 december om 5 uur ’s nachts klaar om GoodLuck uit te begeleiden, te vervoeren en om te laten voelen dat hij gemist zou worden. Ik zwaaide naar de zwarte ramen, reed de laatste meters achter hem aan en ging met heel wat verdriet weer naar huis. 

Stel je een Ninja turtle voor - je weet wel met zo een hoofddoekje - alleen dan met het hoofd van een Syrische jongen; die jongen zat bij ons op school. Hij heeft donkere ogen; en kijkt met een vlakke blik de wereld in. Hij is nog maar kort bij ons op school en zijn uiterlijk is niet direct gezellig te noemen. Een collega opperde dat we hem wellicht iets extra in de gaten moesten houden.

Sinds Khalid alleen in Utrecht woont, gaat het niet zo goed met hem. Hij is eenzaam en zakt weg in het gamen en blowen. Inmiddels staat hij vastgepind in mijn WhatsApp-lijst en stuur ik hem bijna dagelijks een berichtje. Waarom? Puur om te laten weten dat er iemand is die aan hem denkt.

Voor de vakantie kwamen enkele nieuwe Alleenstaande Minderjarige Vluchtelingen (AMV-ers) zich inschrijven; een grote groep Noord-Afrikaanse jongens. Zoals bij alle jongeren die binnenkomen, willen we hen warm en gezellig ontvangen. Toch verloopt het deze keer niet helemaal lekker. De jongens zitten onderuit gezakt in de stoelen, praten door elkaar en iedereen heen, trekken deuren open en lopen weg wanneer ze zelf maar willen.

Waarom noemen leerlingen mij hun moeder? Wat gebeurt er bij deze leerlingen? Bij Ahmad denk ik er over na. Ik zie hem op school, hij komt altijd opgewekt over en begroet me altijd en ik hem ook. De pijnlijke waarheid kwam binnen toen ik besefte dat ik waarschijnlijk met minimaal contact en aandacht, toch diegene ben waarvan hij de meeste aandacht en warmte krijgt.

In mijn eerste week als assistent teamleider werd ik direct aangesproken op mijn deskundigheid; een van de leerlingen was met het gymmen tegen de muur gerend en zijn was was dik. Hij zat aan de zijkant op de grond en zakte geregeld weg. Tja, wat te doen? Hij moest met de ambulance voor controle naar het ziekenhuis. Uiteindelijk viel het gelukkig mee, maar deze jongen zit vanaf dit moment in mijn hoofd.

Het verhaal van Efrem, Bilal en de andere mannen met baarden. Van ingegroeide teennagel en rampspoed in oorlogsgebied. Mannen die bij aankomst beweren minderjarig te zijn, grote baarden hebben, maar ook duidelijk nog kind zijn. De verhalen van de mannen waarbij je nooit precies weet wat er klopt, maar waarbij dit ook niet altijd uit zou moeten maken; want uiteindelijk zijn het ook maar gewoon mensen met ergens een grens aan draagkracht net zoals jij en ik.

“Als ik naar Nederland kom dan laat ik het weten, dan gaan we iets drinken”. Dit liet Bright me weten en ik dacht: prima, we zien wel. Maar, vorige week stuurde hij me dan toch een bericht dat hij naar Nederland kwam; of ik zaterdag misschien tijd had voor een drankje. Een lichte twijfeling was er wel, maar deze kerel had een bijzonder verhaal en ik was stiekem best nieuwsgierig.

Bright Williams, een grote, brede donkere kerel van 2 meter 10 kwam binnen op school; hij kwam zich inschrijven. Van een afstandje leek hij eerder een man dan een minderjarige, maar wie zijn wij om daarover te oordelen. Bright Williams werd ingeschreven.

OPINIE - De reis van onze ISK-leerlingen stopt niet wanneer ze na een lange reis door diverse landen in Nederland aankomen. Een nieuwe reis begint. Het bouwen aan een nieuw leven waarbij het de eerste maanden (en spijtig genoeg soms de eerste jaren) nog onzeker zal zijn of die toekomst wel in Nederland is.

Het is de dag na de vakantie. De dag waarop het altijd afwachten is of alle leerlingen zich weer melden op school; wie er verhuisd is en wie gewoon niet in de gaten heeft dat de vakantie voorbij is. Othman is iemand die altijd melig is en de een na de andere domme grap maakt. Ik houd ervan! Wat een heerlijk jong toch, maar zijn lach verhult veel…

Soms zijn er mensen die meteen een speciaal plekje in je hart weten te veroveren. Opa Kamal is er daar een van. Dit verhaal gaat over hem.

Mehrawi zijn wieg, of beter gezegd zijn matje en voederbak, stond in een dorp in Eritrea… Hij is daar nu weg, maar zijn ouders niet en terugkeren naar Eritrea betektn voor hem ‘gewoon’ vermoord worden. Elke dag ben ik dankbaar dat mijn wieg in Weert stond en nog dankbaarder met de ouders die bij die wieg stonden.

Dit verhaal is een vervolg op het verhaal: ‘een middelvinger naar wie hem maar hebben wil’ en ‘de verdwenen vingers’ en is geschreven door mijn collega Jan van Hoef. Jan is vanaf de opening tot de sluiting van de school mijn collega geweest. Lees zijn verhaal en belevenissen hier.

Karim bedankte me voor de gezellige dag. Hij zat bij de Mcdonalds en een kwartier later stond hij met een hamburger voor mijn deur. Terwijl ik mijn burger naar binnen aan het werken was, begon Karim te vertellen over zijn leven in Syrië, de overval van de IS en zijn vluchtroute naar Nederland. Dit is precies de manier hoe IS af en toe zelfs mijn woonkamer binnendringt...

Na hun vertrek besloot ik de jongens te appen of ze aangekomen waren. Diyar liet weten dat hij er was maar niks te doen had.. Adan stuurde dat hij terugkwam naar Weert. Hij stuurde een foto mee met de uitgeprinte papieren van zijn terugreis. In eerste instantie schrok ik. Wat ging hij doen? Maar toen stuurde hij: mijn vingers zijn verdwenen.