Een verhaal van 2 jaar geleden….

Morgen ga ik een tattoo laten zetten… waarom?? Nou, ergens is de zweefteef in me ontwaakt. Ik besef met enige regelmaat hoe gelukkig ik ben en hoe blij ik ben met mijn werk en alle ervaringen die ik heb mogen opdoen.

Je zal het maar zijn...jaloers kan je er iig op zijn. Afgelopen week was lekker hectisch maar inmiddels houd ik ervan en weet ik dat het meer bij me hoort dan dat ik dacht.

Milan….als ik eerder was begonnen met het schrijven van verhalen dan was Milan er minimaal een geweest. Een geweldige jongen. Leren was niet zijn sterkste punt, maar zijn hele voorkomen, zijn intonatie, zijn hoofd, zijn woordgebruik zijn geweldig. Milan rookte wel eens stiekem op de wc en terwijl de rook uit zijn mond walmde kon hij ontkennen dat hij het was. In heel Milan zit geen kwaad in, we een hoop naïviteit. Toen Milan uit ging stromen naar een woning, werd dit een woning Mheer. Milan sprak dat heerlijk op zijn Arabisch uit en liet de H dan ook doorklinken wanneer hij het uitsprak. Mheer viel even vies tegen, ik kreeg een bericht van Milan: echt juf Mheer niet goed!

Een lege blik in zijn ogen en met een motivatie onder het vriespunt meldde hij zich aan. Het duurde al even voordat hij zich kwam melden maar toen ik zijn registratieformulier zag triggerde hij me. Zijn foto had hij doorgekrast. Wat maakt het dat hij dit doet? Gewoon niet mooi? Of zei deze foto meer?

En daar zit ik weer. Het zoveelste bezoekje en ik doe het nog altijd met evenveel plezier. Masoud nodigde me vorige week op school uit, ik moest maar weer eens komen eten. Ik gaf aan dat ik graag wilde komen. Hierna hoorde ik even niks maar vandaag kreeg ik het bericht: “Juf, jij kom.” Geen vraag maar een mededeling. Zeker, ik zou er zijn. Natuurlijk zat ik misschien ook wel graag een avond thuis, maar toch voel ik me altijd vereerd wanneer ik uitgenodigd word en de liefde, gastvrijheid en warmte straalt er altijd vanaf. Een uitnodiging die je eigenlijk niet kan weigeren. Het hilarische aan de uitnodiging is dat Masoud niet meer bij ons op school zit en de andere kinderen op de basisschool maar moeder blijft me uitnodigen.

Meneer Thieu, inmiddel wel al bekend…. Een nuchtere man met een groot hart voor onze doelgroep. Niet alleen op de Koalaschool doet hij vrijwilligerswerk, ook bij het NTC, het AZC en Vluchtelingenwerk. Bij Vluchtelingenwerk verzorgt hij de taallessen in de bibliotheek in Weert. Hier kwam Thieu met Ali in contact. Ali is een jongen van 28 die hard zijn best deed om de Nederlandse taal machtig te worden. Eigenlijk met weinig toekomstperspectief aangezien Ali verschillende keren negatief heeft gekregen.

Een lopend spook..; dat is Yasser momenteel. Toen hij van Budel naar Weert kwam was het een frisse, knappe en enthousiaste jongen. Momenteel is daar niks meer van te zien.

Inmiddels 1,5 jaar verder maar ik herinner me hem als de dag van gisteren.... Sayed. Hij was onlangs op de KWE (kleine wooneenheid) komen wonen. De begeleidster kwam met hem me maar er viel weinig lol aan Sayed te beleven. Hij was meegekomen en zou zich inschrijven maar aangezien hij 12 oktober 18 jaar werd en had begrepen dat hij dan niet meer leerplichtig was vond hij het allemaal niet zo nodig. Ik probeerde nog een domme grap te maken maar de begeleidster gaf aan dat dit bij Sayed niet zo werkte... Ai als domme grappen niet meer werken wordt het wel echt een uitdaging... wat hadden we nu in huis? Zouden we hem überhaupt gaan zien op school? Tig bezoekjes

Nou, niet heel vaak zeg maar...

Ja, dat deed hij! De salade van onze meneer Thieu. Onze vrijwilliger die iedere nieuwkomer op zijn of haar gemak weet te stellen en een warm welkom in Nederland biedt.

De verwachtingen laag houden en blij zijn met alles stappen die we maken… deze insteek moeten we bij sommige jongens en meiden hanteren. Omar is er daar een van.

In een keer zit ik boven op de schouders van Waël. Daar waar ik 5 minuten eerder naar de springende en vrolijke groep jongeren keek zag ik wat leerlingen op schouders belandden en een etage hoger meedansen op de muziek. Toen ik nog eens keek zag ik dat onze nieuwe collega ook al een etage hoger beland was. Ik moest lachen om deze vertoning. Week 1 op je nieuwe werk en daar zit je!

Alleen Maar Vragen roepen ze vaak bij mij op. De AMV’ers; de Alleenstaande Minderjarige Vluchtelingen. Iedere week krijg ik de in- en uitstroom doorgestuurd via de mail. Het eerste wat ik doe wanneer ik de mail open is naar beneden scrollen en de foto’s van de jongeren bekijken. Stiekem hoop ik dan dat ik landen zie staan als: Gambia, Guinee, Eritrea… Van landen als: Libië, Marokko, Albanië word ik net iets minder enthousiast.

Hanifa, wat een lieve, mooie en sterke meid. Hanifa is met een bijzondere oom en twee broertjes (14 en 16) naar Nederland gekomen. Na een heftige vlucht was het vinden van rust het AZC erg moeilijk. Het waren 3 alleenstaande begeleide asielzoekers (eerder werden zij BAMA's genoemd). Aan de begeleiding van oom had ze niet veel, hij zorgde alleen maar meer stress. Hanifa voelde zich verantwoordelijk voor haar twee broertjes maar dit viel niet mee.

Lieve oma ,
Inmiddels bijna 6 jaar verder… 6 jaar geleden begon ik samen met mijn 2 broertjes aan 12 dagen die mij altijd bij zullen blijven, maar is het ook 6 jaar geleden dat ik u voor het laatst gezien heb. Ik sta nu op een punt in mijn leven waarop ik tegen mezelf durf en kan zeggen “ik ben trots op mezelf”. Er zijn wel mensen die mij evenaren maar ik sta waar ik nu sta door mijn eigen toe doen en het mes dat ik van papa mee kreeg. Dit mes hoef ik niet meer bij me te dragen omdat ik weet dat ik mezelf red om wie ik ben en wat ik doe. Nu had ik hier echt niet als deze sterke jonge vrouw gestaan zonder het voorbeeld van u, oma. U staat in mijn geheugen gegrift als de sterke vrouw die ik altijd heb willen zijn en nu van durf te zeggen dat ik haar geworden ben.

Adan: Hoi

Alles goed?

Juf op dinsdag ik ga weg….

Ik: Ohhh Wat fijn voor jou! En wat zal ik jou gaan missen!

Adan: Ja )-: )-:

Ik: Maar eindelijk naar een huis! Dat is fijn voor jou!

Adan: Ja. Ik kan elke tijd op bezoek.

Het zit Ahmad niet echt mee. Je kunt pech hebben in het leven, maar Ahmad heeft zeker weten niet vooraan gestaan bij het uitdelen van geluk. Zoals ik eerder vertelde is zijn familie omgekomen bij een aanslag van een bom. Ahmad is daarom alleen. De stress en ellende komen tot uiting in zijn gezicht. Hij ziet er niet goed uit.

Dat afwijzing voor mij een dingetje is; dat is me inmiddels wel duidelijk geworden. Een leerling liet me dit afgelopen zomer pijnlijk voelen. Hij zou voor de vakantie uitstromen naar Enschede, maar had hier absoluut geen zin in. Het samenwonen met zijn moeder viel hem zwaar én daar was geen Juf Martine.

Toen ik vorige week het terrein weer opreed was ik blij iedereen weer te zien. De weken vakantie waren prima, maar ik weet dat de leerlingen liever gewoon op school zijn; dan hebben ze iets te doen. In de afgelopen weken zijn er weer veel leerlingen vertrokken naar een ander AZC. De zomer is de tijd van de doorstroom. Het is altijd maar weer afwachten wie er na de vakantie nog zijn en hoeveel nieuwe koppies we zullen tellen.

Zit ze in de zon met een glaasje wijn en een intens mooi en vredig uitzicht. Hier lees ik vol verbazing en ongeloof het boek ‘kroongetuige’ van Sayragul Sauytbay en Alexandra Cavelius. Af en toe kijk ik even op van mijn boek om me te kunnen realiseren wat ik allemaal gelezen heb. Het contrast tussen de vredige omgeving en de wreedheid die ik lees is immens. Wat doen we elkaar aan?