2. De bril van Fatih

Fatih. Ik kan eigenlijk maar weinig over hem vertellen. Ik weet weinig van hem en ken hem eigenlijk ook niet echt goed. Het kleine beetje dat ik van hem weet is dat hij onlangs 18 jaar oud is geworden, uit Afghanistan komt, voorheen in Nederland altijd in een kleine wooneenheid heeft gewoond en omdat hij 18 is geworden naar Weert AZC is gekomen.

Bij de aanmelding kwam de bekende vraag: zijn jouw ogen en oren in orde? Nee, Fatih had een bril maar deze is hij kwijt geraakt. We verwezen hem door naar het COA met de vraag om hem te helpen. Fatih knikte en zei “COA zegt, ga naar juffrouw Martine”. 

Ai, dan zal ik maar eens nadenken hoe dit op te lossen. Alsof het zo had moeten zijn opende Pearle Opticiens een nieuwe winkel in Weert. De eerste tien bezoekers kregen een gratis bril! Deze informatie heb ik doorgestuurd naar het COA en ja hoor; ik kon Fatih naar de informatiebalie sturen en zij zouden hem verder helpen. Helaas stond Fatih enige tijd later weer op school met de boodschap dat het COA hem had verteld dat ze hem toch niet konden helpen; hij moest de bril zelf betalen - of dat was in ieder geval hetgeen hij eruit begrepen had. De uitleg en informatie was verder niet overgebracht aan hem. typische geval van jammer! 

Alles voor een (gratis) bril

Vrijdagnacht na een avondje in Eindhoven heb ik Fatih nog snel een berichtje gestuurd. Ja, hij zou om 8.00 uur  klaar staan; met een “tolk/vriend/kamergenoot”. Met een kleine kater en enige weerstand zaterdagochtend opgestaan en Fatih een berichtje gestuurd. Geen reactie… Waarna ik hem belde. Geen reactie… Maar het was afgesproken dus ik ging! Na nog een enkele keer bellen, plots een antwoord: “hallo mevrouw, wij komen”. En daar stond hij netjes klaar met een kamergenoot die voor hem kon vertalen. 

Pffff, daar sta je dan om 8.15 uur in de stad te wachten, niet voor kaarten voor Adele maar voor een gratis bril. We waren de eerste! Aangezien de beide mannen niet echt warm gekleed waren en zomerse slippers droegen waagden we het erop om een koffietje te gaan drinken bij Bakkerij Bart. Hierna snel weer terug. En nog altijd de eerste! Binnen enkele minuten kwamen er nog andere mensen bij. Toevallig maar waar twee andere Afghaanse mensen waarmee de mannen Dari konden praten. Mooi om te zien hoe dit zo onstond.

Molletje zonder bril

Toen de rode loper klaar lag en er paar ballonnen her en der waren neergezet, kwam een medewerker vragen of ik van het AZC was. Ik antwoordde dat ik zelf niet van het AZC was, maar deze leerlingen graag wilde helpen. Ik begreep overigens de link tussen mij en het AZC wel. De medewerker vroeg of ik misschien later terug kon komen met ze? Nee joh, ik sta hier vanaf 8.15 uur omdat ik om 11 uur een afspraak wil maken!? Wat is dit? Gelukkig was ik voorbereid en had ik de week ervoor gebeld om te vragen of ook bewoners van het AZC mee mochten doen aan de actie. Na een telefoontje was mij bevestigd dat dit kon, als er maar een tolk bij was.

Even leek mijn bloed te gaan koken, maar er kwam niemand meer terug en toen het lintje geknipt was stonden we binnen. Fatih en tolk met een bewijs van de eerste tien bezoekers en na een meting en twee mooie monturen verder konden we weer gaan. Ook de tolk maakte er dankbaar gebruik van en zocht een mooie nieuwe bril uit. Voor Fatih was dit geen overbodig uitje. Met bril zou hij voor maar 75% kunnen zien. Wat een molletje deze jongen en wat moeilijk om je voort te bewegen zonder bril en met maar zo weinig zicht.

Dankbaarheid

Op de terugweg in de auto bedankten de mannen me hartelijk. Fatih vertelde me nog snel dat hij het leven op het AZC heel moeilijk vond. Hij was als enige van de kleine wooneenheid naar Weert uitgestroomd; geen vrienden, geen familie en geen zicht. Gelukkig was hij bij een goede kamergenoot van 29 jaar beland die hem opving. Ik kreeg de indruk dat deze jongen er verloren bij liep en de begeleiding vanuit de kleine wooneenheid miste. Ik was dus blij dat ik deze jongen, inclusief kater, even aan de hand had kunnen nemen. Bij het AZC aangekomen bedankte ze me nogmaals hartelijk en daar gingen ze weer. De herfst en de kou in… In hun eigen land mooi en bijzonder, maar op het AZC is het kil en saai. Terwijl ze wegliepen zag ik ze de papieren van Pearle bekijken en zelfs vanaf de achterkant kon ik merken dat ze blij waren! 

En zo weet ik na een ochtend meer van Fatih en zijn kamergenoot, zijn de twee mannen een gratis bril rijker en kon ik stiekem nog even snel terug mijn bed in! 

De namen in dit verhaal zijn veranderd om zo de privacy van mijn leerlingen te beschermen.