50. De kant die de krant minder snel haalt

Je zal het maar zijn...jaloers kan je er iig op zijn. Afgelopen week was lekker hectisch maar inmiddels houd ik ervan en weet ik dat het meer bij me hoort dan dat ik dacht.

Ferda, een Afghaanse jongen met een hart van goud, nodigde meester sport uit voor een etentje. Omdat Jarvin om 19.30u weg moest zou Ferda om 18u t eten klaar hebben. Jarvin vertelt het en ik ben trots op Jarvin, Ferda en het feit dat deze band ontstaan is. Ik gun Ferda het geluk van de wereld maar zeker ook een etentje met meester Jarvin. De kleine dingen die het leven van de jongeren iets leuker en fijner maken.
Om 18.20u gaat mijn telefoon...papa was net op bezoek maar ik zie dat het Ferda is. Omdat ik weet dat Jarvin hem nog gebeld had ter bevestiging van hun eetafspraak en om zijn kamernummer te vragen, neem ik op. Ferda had namelijk zijn telefoon niet meer opgenomen omdat deze goedzak aan t koken was en zijn telefoon niet meegenomen had naar de keuken. Ai, ik vermoedde al dat er iets misgegaan was...Ferda zat klaar met het eten maar geen meester sport.

Hij vroeg me Jarvin te bellen maar helaas kreeg ik hem niet te pakken. Wanneer ik Ferda terugbel en aangeef dat ik Jarvin niet te pakken krijg vraagt hij:

Juf, waar ben jij?

Juf: thuis

Ferda: jij woont in Weert he?!

Juf: Jup

Ferda: kom eten bij mij.

Juf: ik kom eraan.

Vanuit mijn ooghoek zie ik papa zijn hand opsteken en ik vertel Ferda dat mijn vader meekomt..

Snel sprint ik met volle maag de trap op om maar een broek over mijn rokje aan te trekken en app mijn hockeyteam dat ik iets vertraagd zal zijn.

Wanneer we op het AZC aankomen staat Ferda ons op te wachten. Op zijn kamer treffen we een man uit Irak aan die verrassend goed Nederlands sprak. Dit viel ook meer op zijn plek toen hij vertelde dat hij al 4 jaar in Nederland was en al 2 jaar op een woning aan het wachten was. Daarnaast hing de muur van de kamer helemaal vol met gekleurde post-its met allerlei woorden en thema’s erop. Hierboven hing een post-it met de woorden: Ik kan want ik wil!! Het was duidelijk hoe deze man zijn best deed om de taal te leren en te integreren.

Wanneer we daar zo zitten te eten en een beetje te kletsen met Ferda, een andere leerling die aangeschoven is en de Irakees is het eigenlijk echt verrekte gezellig. Ferda vertelt wat over zijn leven; hij is alleen en heeft geen contact meer met zijn familie. Ferda is Christen geworden en dit is iets dat zijn familie zeker niet zal begrijpen. Het blijft bizar dat het geloof altijd nog zo een grote rol speelt wanneer je met deze jonge mensen spreekt. Deze gesprekken zal je niet snel voeren met Nederlandse jongeren. Waar ik hiernaast optimaal van geniet is dat mijn vader er met evenveel plezier zit en mee eet. ’s Morgens dacht hij nog even naar Parijs te rijden maar nu zat hij mee te eten op het AZC. Champs elysee of AZC? Klein verschil?
Dan moet ik snel vertrekken om met een dubbel gevulde maag te beginnen aan mijn hockeywedstrijd. Na de wedstrijd waag ik het er nog op om een goed paar voetbalschoenen op te gaan halen n.a.v. een berichtje wat ik had gekregen van iemand. Hier is vast iemand blij mee en dus pikken we deze snel nog even op.
Wanneer ik dan om 23.00u in de keuken sta te bevriezen van vermoeidheid en een douche nodig heb besluit ik toch even nog op facebook naar een telefoon voor Ahmad te zoeken. BAM!!! Ik vind er een. Even appen etc en de volgende morgen om 7.15u kan ik hem op het station ophalen. Ook een oproepje gedaan in verschillende appgroepjes. En ook hier komen twee telefoons in naar voren en ben ik dankbaar voor het feit dat mensen echt bereid zijn om een ander te helpen of iets af te staan als ze weten dat een ander het goed kan gebruiken. Ik wil geen schooier zijn en altijd om dingen vragen bij mensen maar vaak is het niet eens nodig en weten mensen mij inmiddels te vinden. Ik ben blij met mijn schuur en verzamel hier fietsen, banken, lampen, kasten, servies, etc.!

Wanneer ik de dag erna ’s avonds met een avondwandeling bezig ben om mijn stappen te halen, belt Ahmad… Juf, kom eten bij ons!! Het is inmiddels 22.00u maar het is Ramadan en dus is het gezin net aan het eten. Ik besluit dat mijn stappen voor deze dag erop zitten en neemt de kortste route naar huis om vervolgens me naar de servilliusstraat te gaan begeven. Ahmad wacht me op, want ondanks dat ik er al twee keer ben geweest met het brengen van spullen, weet ik niet welke flat ik moet hebben. Liefdevol word ik ontvangen en ondanks dat ik natuurlijk gewoon op een iets schappelijkere tijd heb gegeven weet ik nog een shoarmarol naar binnen te werken. Iedere 5 minuten die ik niet eet, gooit een van de familieleden naar me toe: Juf, eten!

Na nog wat formulieren voor vader ingevuld te hebben ga ik weer met een volle buik op weg naar huis. De volgende ochtend zou ik namelijk alweer op tijd bij het gezin voor de deur staan om een bureau, stoelen etc af te geven.

Mijn betrokken tante denkt en helpt ook graag een handje mee om mensen te helpen en had via de buurvrouw de nodige spullen bij elkaar geregeld. Mijn oom mocht met de aanhanger rijden en zo stond ik om 10.00u de spullen bij de buren van mijn tante in te laaien! Op naar Bilal en Ahmad! Wanneer ik een paar keer op en neer ben gereden ben ik tevreden dat de spullen geregeld zijn en de gezinnen blij zijn met de spullen die ze hebben gekregen. Het kost een zaterdagochtend maar twee gezinnen hebben weer een iets gezelligere woning!

Ik vervolg mijn weekend met een gezellige lunch en verjaardag van mijn neefje. Op verjaardagen, feesten en partijen wordt er bijna altijd over mijn werk en mijn bevlogenheid gesproken. Soms met veel respect, soms met onbegrip, soms met een oordeel en soms met jaloezie. Vaak levert het ook ergens weer een bank, lamp, stageplek of idee op… Zo ook vandaag gaat het over mijn baan en hoe dit nou gaat en is en, en, en, en… Mijn betrokkenheid is ook bij deze mensen opgevallen en ik krijg terug dat ze me via facebook volgen en gekscherend wordt er gezegd waar ik nu weer met Ahmad, Ali, Ashwar, Abdullah, etc. ben geweest.. Mijn facebook is inmiddels uitgegroeid tot een grote groep “vrienden”. Vanaf het eerste moment dat ik iets postte merkte ik dat het reacties opriep. Natuurlijk post ik de positieve dingen en al snel merkte ik dat het veel deed met de beeldvorming van mensen. Ohh, als Martine zo met die jongens en meiden omgaat dan zal het misschien allemaal wel niet zo verkeerd zijn.. Letterlijk kreeg ik terug van mijn omgeving: door jouw verhalen en berichten ben ik echt anders over asielzoekers gaan denken. Dit doet me goed! Slinks als ik ben denk ik hier natuurlijk wel over na en doet het me goed om op deze manier mee te kunnen werken aan een positieve beeldvorming betreffende asielzoekers. De man waar ik mee sta te praten vandaag vraagt of ik het nog altijd naar mijn zin heb op mijn werk.. ik vertel hem: als iedereen met zo een plezier naar zijn werk zou gaan als ik dan geloof ik dat veel mensen een stuk gelukkiger waren. Terwijl ik het vertel belt een collega om nog even te checken waar Bilal precies woont zodat ze een bed kan gaan brengen en 10 minuten later ontvang ik een berichtje van onze leerling uit Kosovo dat ze juf Noami en mij uitnodigt om te komen eten.. Dit gaan we plannen. Na deze week bij Jud, Ferda en Ahmad te hebben gegeten stel ik deze even een beetje uit.. (-; Ik ben niet de enige met deze bevlogenheid maar ook mijn collega’s en familie zijn niet beroerd om zelf iets in te leveren om een ander te helpen.

Mijn weekend verloopt verder en op de Pinkstermaandag ben ik uitgenodigd voor de Iftar, de maaltijd waarmee het vasten onderbroken wordt. Het is een verbroederingsmaaltijd om zo verschillende culturen samen te brengen. Ik vind het een leuk initiatief en ondanks dat ik bijna lopend slaap wil ik hier toch even naartoe gaan. Het is gezellig en er is een mix van Moslims en niet Moslims aanwezig. Het idee is geslaagd en succesvol. Na de maaltijd geen gebed voor mij maar snel naar huis en naar bed! Klaar voor een nieuwe werkweek!

Na dinsdagavond eindelijk eens goed aan mijn studie-opdrachten te hebben kunnen werken pof ik om 23.00u in bed. Ik check nog even bij Ahmad dat hij de dag erna naar school gaat omdat dagen en tijden een dingetje blijven voor hem en dan denk ik te gaan slapen, iig dat doe ik een half uur en dan gaat mijn telefoon. Abdulkarim belt.. Hey juf, slaap je? Uhh…tja, dat was wel de intentie Abdul. Wat is er?
Er rijden geen bussen meer en we zijn nog in Baexem, wil je Sari en mij komen halen? Whaaaaaa, morgen val ik over mijn eigen wallen, maar uiteraard laat ik de jongens niet staan en in mijn pyjama stap ik in de auto. Ik lach en huil met en om mezelf. …Toch ben ik blij dat de jongens me durven te bellen en mijn hulp vragen wanneer ze dit nodig vinden. In deze situaties besef ik ook hoe anders hun netwerk t.o.v. Nederlandse jongeren. Papa of mama bellen om even te komen halen zit er vaak niet in maar ook de mogelijkheid om op andere familieleden terug te vallen. Hun netwerken zijn vaak nog klein en beperkt. Daarnaast is het ook maar de vraag of het netwerk hun begrijpt gezien de twee culturen waartussen de jongeren zich bevinden. Ik zie dit als een compliment dat ze om hulp vragen en besef dan ook hoe weinig mensen hulp vragen…zij deden het! Ik hielp even..

Wanneer ik de ochtend erna toch trouw aan mijn stappen begin te werken denk ik even terug aan afgelopen week…Wat een hectiek, maar wat houd ik van mijn werk! Je zal het maar zijn…juf op een AZC school..

 De namen in mijn verhalen zijn veranderd om zo de privacy van mijn leerlingen te beschermen.