Maar dit niet alleen

Het opvangen van vluchtelingen in Nederland en in Europa gaat niet goed. Al jarenlang verkeer ik in het midden van het azielzoekersbeleid in Nederland, dat op zoveel vlakken niet de juiste uitwerking heeft. Duizenden, veelal jongere, asielzoekers komen tussen wal en schip. We kunnen dit beter regelen en vooral realistischer. We kunnen doeltreffender beleid opstellen, dat mensen die hulp nodig hebben dat biedt en zij die op eigen benen kunnen staan op weg helpen wat van zichzelf te maken. Grenzen sluiten hoort daar niet bij, maar een goede controle met menselijke maat helpt om alleen hen op te vangen die dat echt nodig hebben.

Zo kan het anders

Aandacht voor verschil

Nederland vangt jongeren uit Syrie, vrouwen uit Iran en middelbare scholieren uit Turkije - om maar een paar groepen te noemen - hetzelfde op. We luisteren te weinig naar de vraag. We moeten eerst weten wat iemand nodig heeft en zoekt, om vervolgens gerichter te helpen. Zo zal een net 18 jarige jongen een andere benadering nodig hebben dan zijn 68 jarige vader en moeder in de weg naar de inburgering; maatwerk is hierop het antwoord. Laat mensen weten dat ze er toe doen, gezien en gehoord worden zodat ze langzaam maar zeker weer in hun kracht kunnen en durven te gaan staan. Laat ze zich niet dom voelen door hen te overvragen. Dat verdient niemand!

Meer tijd voor onderwijs

Kinderen en jongeren die in Nederland zijn, moeten naar school. Asielzoekers moeten, zelfs als ze uitgeprocedeerd zijn, onderwijs volgen. Geregeld vinden er verplaatsingen plaats waardoor jongeren van de ene naar de andere school moeten verhuizen. Hier gaat vaak langere tijd overheen en zitten ze op hun kamer in afwachting van hun beurt op de wachtlijst. Hierdoor ontstaan grote gaten in hun, toch al zo moeilijke, onderwijs carrière. Dit terwijl er vast wordt gehouden aan dat anderstaligen recht hebben op 2 jaar onderwijs ter voorbereiding op het Nederlands onderwijs. Zeker voor analfabeten is dit vrijwel onhaalbaar. Tel hierbij het leven op een AZC, de stress van de procedure, het gemis van familie en dus het geregeld verhuizen bij op…en je snapt dat er van deze 2 jaar soms erg weinig over blijft. Het gevolg is dat uitstroom naar goed passend Nederlands onderwijs vaak erg lastig wordt.

Sneller handelen

Ik heb helaas mogen ervaren dat jongeren te lang moeten wachten op hun procedures, op antwoorden, op ontwikkelingen. Wachten, wachten en nog eens wachten… het woord dat zelfs bij mij in mijn allergie is gaan zitten. Het lijkt soms pure willekeur welke casus wordt behandeld. Jongeren die 2 jaar of langer op de uitslag wachten geven zelf aan: “nee” is ook een antwoord, maar laat me iets weten. Mensen schieten volledig onderuit door hen in een passieve stand te zetten en dag in dag uit in onzekerheid te laten over hun toekomst. Dit moet beter! Geef duidelijkheid: Het is mijn ervaring dat dat sneller en betere resultaten voortbrengt. Want geloof me, een hele grote groep mensen, wil vooruit! Wil aan een toekomst werken en wil werken voor hun geld.

Tastbaar maken

Door verhalen te vertellen over de mensen die hier naartoe komen, begrijpen en herkennen we onszelf in hen. Dat is ook waarom ik mijn verhalen op deze website deel. In ons medialandschap is te weinig aandacht voor de mens achter de vluchteling. Het gaat vaak om dat tweede. Het is zoals Ilja Leonard Pfeijffer in zijn boek Grand Hotel Europa schrijft: “Verhalen geven zin aan het leven”. Alleen dan kunnen we een omschakeling teweeg brengen in het denken dat de asielzoeker alleen komt halen.

Door het delen van mijn verhalen, vraag ik om meer begrip, een kritische houding, besef dat je geluk hebt waar je wieg stond en vooral het feit dat we te maken hebben met mensen, zoals jij en ik.