48. Als adrenaline je drijfveer is
Een lege blik in zijn ogen en met een motivatie onder het vriespunt meldde hij zich aan. Het duurde al even voordat hij zich kwam melden maar toen ik zijn registratieformulier zag triggerde hij me. Zijn foto had hij doorgekrast. Wat maakt het dat hij dit doet? Gewoon niet mooi? Of zei deze foto meer?
Ik denk uiteraard het laatste en hoe langer ik hem ken hoe meer ik denk dat dit klopt. Faiz zijn houding is storend. Hij komt laks over en komt meer niet dan wel. Als hij komt is hij vaak te laat. In de klas heeft hij zijn muziekoortjes in en houdt zich niet bezig met de les. Zijn docent heeft zo langzaamaan de hoop een beetje opgegeven en deze jongen zorgt best voor een energielek in je klas.
Ik heb verschillende keren met hem gepraat en ben hem ook op zijn kamer gaan halen. Zijn jongere broertje Tarek is eveneens een bijzondere jongen. Met zijn leren jasje, zijn petje, zijn doorgezakte rug en zijn sigaretje in zijn hand lijkt hij meer op Andre Hazes dan Andre Hazes zelf. Tarek kan niet lezen en schrijven en komt erg laks en lui over. Toch zie ik hem beetje bij beetje opleven en hij komt telkens meer in de buurt van 8.30u naar school. Wanneer ik hem nu aan zie komen lopen, kijkt hij zelfs even onder zijn pet door omhoog en als ik op tijd ben en zwaai, zwaait hij terug en zelfs nog met een glimlach erbij. Dit zijn voor mij de momenten waarop ik weet dat we (of de docent in dit geval) goed bezig is! Ik zie deze kleine stappen en ik geniet ervan. Het geeft me vertrouwen dat ook deze jongen zijn draai zal gaan vinden, iig een beetje. Ook deze vreemde snuiter gun ik het van harte.
Met Faiz heb ik verschillende gesprekken gehad. Hij zegt netjes “mevrouw” en “dankjewel” maar echt tot hem doordringen lukt nog niet. Hij is inmiddels 18 geworden en ook het gesprek over niet meer komen en straks naar de inburgering hebben we gevoerd. Dit wil hij niet maar iedere dag komen lukt hem ook niet. Ik heb de regie bij hem gelegd en dit leek even te werken maar dit was van korte duur.
In een van de gesprekken liet Faiz mij weten dat het thuis (op de kamer) erg slecht ging. Zijn vader schreeuwde veel tegen hem. Hij kon niet goed met ze samen leven. Faiz is al 2 jaar in Nederland en heeft in Amsterdam en Den Bosch gewoond. Nu is het AZC Weert en samen met zijn ouders… even iets anders dus. Faiz heeft me verteld dat hij veel verkeerde vrienden heeft gehad en veel foute dingen heeft gedaan. Als ik eens goed naar Faiz kijk twijfel ik hier niet aan. Vooral zijn vlakke en onverschillige houding doen mij ervan overtuigen dat hij het meent. Wat hij dan vertelt raakt me… Hij wil geen vrienden meer maken omdat hij bang is om foute vrienden te ontmoeten en verkeerde keuzes te maken. Deze zelfanalyse raakt me omdat het eenzaam voor hem moet zijn. Dapper dat hij betere keuzes wil gaan maken, maar erg sneu wanneer hij dit wil doen door geen contact meer te maken. Deze jongen heeft hulp nodig bij het weerbaar zijn en leren de regie in zijn leven te nemen.
Ik merk ook dat het contact met zijn ouders volledig ontwricht is. Ze hebben geen grip op hem en het is duidelijk merkbaar dat Faiz ze eigenlijk niet nodig denkt te hebben omdat hij in zijn ogen al volwassen is.
Wanneer ik hem niet op school zie app ik hem, maar hij reageert niet altijd. Zijn moeder geeft aan dat hij mij waardeert, maar ik betwijfel of het alleen maar sociaal wenselijk is. Toch wil ik hem niet uitschrijven en wil ik graag dat hij blijft komen. Alleen…hij zit niet in mijn klas. Ik vraag wederom iets van de docent. Ik heb Faiz dus echt nodig om te bewijzen dat hij echt moet blijven.
Vandaag is hij er… en het gaat mis. Op de gang loopt hij tegen een meisje aan en een andere jongen reageert hierop, redelijk fel. Faiz schiet denk ik direct terug in de Faiz die hij enkele weken geleden was. Hij wordt agressief en luistert niet naar de docent die hem terug roept. Wanneer een andere docent zich er eveneens mee bemoeit draait hij bij maar dit had wel iets nodig.
Na enige tijd ga ik met hem in gesprek. Faiz begint weer netjes met ‘ja, kijk mevrouw…”. Dan zegt hij precies wat ik nodig heb om hem te kunnen sturen. Faiz komt terug op zijn criminele verleden en dat hij Othman dood zal maken en buiten met hem zal vechten wanneer hij slecht praat over zijn ouders. Ondanks dat hij erg weinig met zijn ouders lijkt te hebben is schelden met ouders altijd gevoelig en Faiz is al lang op de kast beland.
Ik besluit hem de keuze te geven. Hij kan buiten gaan vechten, hij kan het doorzetten.. maar ik herinner hem er ook aan dat hij heeft aangegeven niet meer de Faiz te willen zijn zoals hij was. Dat hij geen vrienden wilde maken omdat hij bang was verkeerde dingen te doen. Ik vertel hem dat hij nu waarschijnlijk reageert als de oude Faiz. Dat hij al weken niet met politie in aanraking is gekomen of ruzie heeft gemaakt. Is Othman het waard om terug te vallen? Zou hij trots zijn als hij ’s avonds in bed zou liggen na een flink gevecht? Ik leg hem uit hoe sterk negeren is en hoe hij het probleem vooral bij de ander moet laten liggen wanneer de ander respectloos over zijn familie praat. Maar ook dat wanneer iemand je boos kan maken en laat vechten, jou beheerst… Niet echt iets wat een sterke en zelfstandige puber wil. Ik denk iets te zien bij hem. Zijn gezicht is meer ontspannen en geeft aan dat het klopt. Sociaal wenselijk?? Ik weet het niet. Ik hoop dat hij terug kijkt later op de avond en weet dat hij op het randje zat om verkeerde keuze te maken maar hij wellicht op tijd de goede keuze wist te maken (met enige sturing wellicht).
Ik besluit de verantwoordelijkheid bij de jongens te leggen en hen maar even in hun eigen taal het op te laten lossen. Het lijkt met een paar zinnen opgelost. Laten we het hopen. Ze kunnen ook af hebben gesproken dat ze elkaar later af gaan slaan maar die indruk heb ik niet.. De rest van de dag is het rustig en wanneer ik in de pauze naar buiten kijk zie ik Faiz bij Othman staan. Ik houd het in de gaten maar de jongens lijken het prima te hebben. Na de pauze komt Faiz (zoals verwacht) niet terug voor de gymles.
Wanneer Othman later nog bij mij zit geeft hij aan dat het stom was en dat het klaar is. Ik herinner hem eraan dat Faiz het niet erg gemakkelijk heeft (net als hij) en het misschien wel mooi zou zijn als hij Faiz een beetje erbij betrekt in de klas. Othman geeft aan dat hij dit zal doen. Ik gun Faiz dat hij vertrouwen krijgt in mensen om zich heen en dat niet iedereen waar hij contact mee aangaat “verkeerde keuzes maken” voor hem betekent. Deze jongen heeft op jonge leeftijd al veel vrijheid gehad, een heftige tijd achter de rug en dus kwetsbaar en een gemakkelijke prooi om mee te gaan met verkeerde keuzes. Ik hoop dat ik de jongen die eronder ligt nog kan gaan ontmoeten. Ik hoop dat hij weer op zichzelf durft te vertrouwen en zichzelf weer als een leuke jongen ziet. Het lijkt erop dat hij weinig eigenwaarde heeft overgehouden. Ik denk dat daar de sleutel ligt om hem weer te laten geloven in zichzelf en het leven weer op te pakken.
Ik heb hem een bericht gestuurd dat ik trots op hem was! Ik ga er weer op vertrouwen dat de lange adem maar ook het uitspreken van vertrouwen hem gaat helpen. Ik zal hem laten weten dat ik hem zie, hem hoor, hem mis als hij er niet is en in hem geloof! En van de docent vraag ik weer een beroep te doen op zijn lange adem en zijn veerkracht. Uiteindelijk wil ik hem wel echt de keuzes in zijn leven laten maken, alleen probeer ik op afstand hem beetje te sturen en inzichten te geven van de keuzes die hij nu maakt…Hetgeen waar hij uiteindelijk voor kiest ligt bij hem en kan allemaal prima zijn, zolang hij er maar goed over nadenkt.
Gisteravond kreeg ik een vriendschapsverzoek van hem op facebook. Initiatief vanuit hem en vermijden doet hij me dus niet.
Up-date: Inmiddels heb ik nog een gesprek met hem gevoerd en heeft hij verteld over de keren dat hij met politie in aanraking is gekomen. Een van deze keren had ook met geweld te maken. Faiz hing veel op straat met een groep jongens en daagde hier een andere groep uit om te vechten. Uiteraard vind ik dit niet charmant en uitermate slecht gedrag maar dit zal hij zelf ook wel weten. Ik geef ik hem terug dat ik me voor kan stellen dat hij dit mist, de adrenaline, het groepsgevoel en de/ spanning. Faiz beaamt dit en lijkt ook wel verbaasd dat ik me hier wel iets bij voor kan stellen. Door deze insteek voelt hij geen afwijzing en geeft het hem ruimte om zijn verhaal te vertellen. Open vertelt hij zijn verhaal en beetje bij beetje leer ik hem beter kennen.
Vandaag krijg ik in de ochtend een berichtje van Faiz. Hij kwam later. Ondanks dat ik hem zondagavond had gestuurd: “tot morgen!” was ik blij dat hij me ’s morgen liet weten dat hij later kwam omdat hij een afspraak had met VWN. Wederom een kleine maar positieve stap. Helaas om 11.00u is hij er niet en dat afspraak van CJG lijkt niet door te kunnen gaan. Maar dan is hij er! Een Limburgs kwartiertje te laat maar hij is er. Wanneer ze het gesprek af willen ronden roepen ze mij erbij. Ik laat Faiz weten dat ik een leuke en goede jongen in hem zie en welke keuze hij ook maakt, het is zijn keuze en ik zal hem er geen minder leuke jongen om vinden. Uiteraard spreek ik uit dat ik het meest wenselijke zou vinden dat hij naar school zou blijven komen en wellicht naar MBO entree zou kunnen gaan maar kiest hij ervoor om naar de inburgering te gaan dan steun ik hem daarin.
Ik complimenteer hem dat hij mij ’s morgens een bericht heeft gestuurd om te zeggen dat hij een afspraak had en dat ik dit ook zo tegen zijn docent heb gezegd. Faiz lacht.. en hoe een moeilijk en ongemotiveerde jongen het is, wanneer hij lacht breekt zijn gezicht een beetje open en word ik geraakt door de kleine jongen die ik dan tevoorschijn zie komen. Wanneer de medewerker van CJG vraagt waarom hij moet lachen antwoordt hij: “omdat ik het goed doe”. Zijn reactie deed me beseffen dat Faiz waarschijnlijk de laatste jaren weinig complimenten en positiviteit heeft ervaren. Gezien zijn gedrag en de verkeerde keuzes die hij heeft gemaakt is het niet zo vreemd, maar ook hij doet goede dingen, heeft een kleine ik in zich en heeft goede kanten, wanneer anderen niet in hem geloven zal hij het zelf ook niet gaan doen.
Na school stuur ik hem een bericht dat ik trots op hem was. Zijn antwoord: dankjewel. Morgen 8.45u zou hij er moeten zijn… We wachten weer af maar beetje bij beetje brokkelt zijn muur af..
