44. Trots

Inmiddels 1,5 jaar verder maar ik herinner me hem als de dag van gisteren…. Sayed. Hij was onlangs op de KWE (kleine wooneenheid) komen wonen. De begeleidster kwam met hem mee maar er viel weinig lol aan Sayed te beleven. Hij was meegekomen en zou zich inschrijven maar aangezien hij 12 oktober 18 jaar werd en had begrepen dat hij dan niet meer leerplichtig was vond hij het allemaal niet zo nodig. Ik probeerde nog een domme grap te maken maar de begeleidster gaf aan dat dit bij Sayed niet zo werkte… Ai als domme grappen niet meer werken wordt het wel echt een uitdaging… wat hadden we nu in huis? Zouden we hem überhaupt gaan zien op school? 

Tig bezoekjes
Nou, niet heel vaak zeg maar… Ik besloot in Sayed te investeren en bezocht hem met enige regelmaat op de KWE. Nu lag de KWE op weg van school naar mijn huis maar ook op weg van een avondje stappen in Eindhoven met de trein en mijn huis. Ook op die momenten hopte ik soms even aan en waren de jongens blij met een bezoekje van hun juf die op deze momenten zo mogelijk nog dommere grappen maakte!
Sayed (en de andere jongens op de groep) merkten dat ze ertoe deden en gemist werden als ze er niet waren. Na heel wat gesprekken, bezoekjes en appjes besloot hij te komen. De boodschap was echter wel duidelijk: ik kom naar school, zit bij jou op kantoor maar ik doe niks! Ok, had ik vrede mee, we zouden wel zien! De eerste stap was iig gezet. En ja hoor, het werkte. Ik heb Sayed geen dag bij mij op kantoor zien zitten in deze periode. Ik zag hem aankomen en hij ging direct naar zijn klas. Hier deed hij in eerste instantie…. niks.. Een jongen van zijn woord! Maar hij zat er. Toen de inspectie langs kwam vroeg de docent of hij misschien voor haar zijn pen in zijn handen wilde nemen en wilde doen of hij werkte. Hoppa!! Stap twee gezet. Sayed begon zijn weerstand los te laten en begon ons stapje voor stapje te vertrouwen. Echter kwam 12 oktober eraan.. Ik was benieuwd wat hij ging doen. Inmiddels had ik deze jongen met zijn vreemde nukken in mijn hart gesloten en viel hem met enige regelmaat lastig met berichtjes dat hij gewoon nog mocht komen wanneer hij 18 jaar was. Sayed moest hier steeds meer mee lachen… In de vakantie ging ik bij de KWE langs en gaf nogmaals aan dat hij mocht komen na de vakantie (ook al was hij in de vakantie 18 geworden).

Inburgering of school
Na de vakantie stond hij bij mij op kantoor. Hij had een probleem; nu hij 18 jaar was moest hij naar de inburgering….was het mogelijk dat hij dit uit kon stellen en eerst hier op school kon blijven?? Uiteraard! Dit was mijn doel geweest! Het zou zijn toekomst in Nederland echt kunnen veranderen. Heel zijn weerstand was weg en hij kwam met veel plezier naar school. Het contact met zijn docent groeide enorm en zij hielp hem met diverse issues en zag erop toe dat Sayed financieel ook wel kreeg waar hij recht op had en belde met alle instanties. Een betere juf had hij zich niet kunnen wensen. 

Omdat hij 18 jaar geworden was betekende dit ook dat hij naar een appartement moest verhuizen en de KWE ging verlaten. Ik vond hem nog zo fragiel om te verhuizen maar zo zijn de afspraken. Ik bracht een bezoekje aan zijn appartement en had het gevoel dat dit toch echt zijn “thuis” wel zou kunnen worden. Sayed zocht nog maandenlang de KWE op om te gaan slapen. Hij voelde zich alleen in zijn appartement, had lange tijd geen tv en geen internet en helemaal voor zichzelf zorgen leek ook wel wat veel gevraagd. Langzaamaan groeide hij hier toch naartoe en begon zijn appartement vorm te krijgen. Sayed deelde veel met me. Hij vroeg me om advies bij het hebben van zijn vriendin en alles wat hierbij kwam kijken, hij vroeg me mee te rijden om bij Vluchtelingenwerk een tegemoetkoming te vragen voor de tickets voor de gezinshereniging, hij deelde het verdriet dat hij had toen zijn moeder geraakt werd door een kogel en wekenlang in het ziekenhuis in coma lag, etc.. 

9 vrouwen die voor hem zorgden
In de eerste week van de vakantie brak Sayed zijn scheenbeen. De breuk was heftig en hij moest geopereerd worden. Arm jong! Hoe moest hij zich nu redden? Gelukkig kon hij enige tijd bij familie elders in het land terecht. Toen hij weer enigszins hersteld was en hij mij dagelijks liet weten hoe saai hij het thuis vond en hoe hij school miste, deed ik een oproep op Facebook met de vraag wie een goede daad wilde verrichten en Sayed wilde brengen en halen van en naar school. 9 (!!!!) Vrouwen meldden zich en zo ontstond het appgroepje genaamd: Sayed! Ik liet er een volledig schema op los en zo werd Sayed dagelijks vervoerd door deze dames en soms vielen hun zonen in. Sayed zijn kring verbreedde en ook deze mensen kwamen op een zeer positieve wijze met toch (een van die) asielzoekers in aanraking. Al deze dames waren betrokken bij Sayed en droegen een beetje zorg voor hem.
Inmiddels leek de gezinshereniging van Sayed steeds meer een feit te worden. Het gezin van Sayed leefde al lange tijd in een tentenkamp in Irak. De omstandigheden waren simpelweg slecht. Omdat het 9 personen betrof kostte dit nogal wat aan vliegtickets. Ik besloot om maar eens in mijn netwerk rond te vragen en in het appgroepje “Sayed”. Met dank aan een hele hoop lieve mensen is het geld bij elkaar verzameld en heeft Sayed de tickets kunnen boeken. Sayed had zelf in de afgelopen weken ook wat geld gespaard en had dit tijdelijk bij mij ondergebracht omdat er nogal wat jongens bij hem over de vloer kwamen. In een van onze vele gesprekken adviseerde ik Sayed om zijn huis meer zijn huis te maken en te houden en niet als uitvalbasis voor veel jongeren. Het kostte hem veel geld en zou op termijn problemen met de buren opleveren. Dit wilde hij niet. Ik “coachte” Sayed een beetje op afstand maar het lukte hem prima om het bezoek af te laten nemen en steeds meer voor zichzelf te kiezen. Ook hielp ik hem zo met het sturen van berichtjes naar zijn Nederlandse vriendin. Naarmate zijn Nederlands beter werd en hij sterker was, was ik hierin zeker niet meer nodig! 

Zo veel trots
Toen Sayed zijn ouders naar Nederland kwamen en hij vol trots met zijn zusjes naar school kwam gelopen zaten mijn twee collega’s en ik vanaf kantoor te lachen met de tranen in onze ogen. Wat was hij trots! Zelden (of zeg maar nooit) heb ik een leerling zo blij gezien met zijn gezinshereniging. Trots als hij was op zijn zusjes, broertje en ouders.

Inmiddels zit Sayed op MBO entree/duaal, wat inhoudt dat hij naast MBO entree ook bezig is met de inburgering. Dit doet hij in Venlo en reist hiervoor iedere dag op en neer. De start was hier wederom lastig voor hem. Zijn familie was net in Nederland en hij moest zo veel regelen voor ze maar zijn plicht om naar school te gaan was er ook. Wanneer Sayed wel eens vond dat hij onterecht behandeld werd door zijn docent of dat hij iets niet begreep belde hij me op en vroeg om advies of kreeg ik zijn docent even aan de telefoon en gaf ik wat uitleg over Sayed. Mijn advies volgde Sayed altijd op, hij vertrouwde mij er volledig op dat ik met hem het beste voor had en ik hem zou helpen daar waar hij gaat. 
Sayed werkt sinds kort ook bij een restaurant in de afwaskeuken en verdient zo zijn eigen geld. Via de appgroep attendeerde een van de dames mij erop dat ze een afwashulp zochten. Ik belde Sayed en we spraken af om samen kennis te gaan maken. Na 10 minuten binnen te zijn geweest was het geregeld en Sayed kon gaan starten! Wat was ik blij voor hem! Een bijbaan vinden voor deze jongeren is erg lastig. Het was gelukt!

Een hart van goud
Een dag krijg ik een bericht van hem…of ik langs wil komen. Uiteraard doe ik dit en vraag waar ik hem mee kan helpen. Sayed overhandigt me een enveloppe met geld. Het geld dat er voor zijn gezin betaald was om tickets te kopen. Ik legde hem uit dat dit echt een gift was van al deze mensen. Sayed bleef aandringen en gaf aan dat zijn ouders vast niet blij zouden zijn als hij met de enveloppe terug zou komen. Ik hield voet bij stuk en legde uit dat zij het geld nu vast goed konden gebruiken voor de inrichting voor het huis.

De kerstvakantie is nu weer bijna afgelopen en ik betrap mezelf erop dat ik ervan baal dat ik hem maandag niet aan zie komen lopen op school. 

Sayed is een jongen met een hart van goud! Ik wens hem de allerbeste toekomst voor hem en zijn familie waarbij zij in Nederland een mooie en nieuwe start kunnen maken en de ellende van de Taliban en dreigende terreur achter zich kunnen laten! 

Sayed is de jongen die mij trots maakt, mij ook gewoon laat weten hoe hij mij waardeert (en ook ik heb dat nodig), die ik steeds meer los zal laten maar nog lang zal volgen en vooral mijn herinneringen aan hem zal koesteren! Sayed, je bent een voorbeeld voor velen! 

Update: inmiddels zijn we al weer heel wat jaren verder. Ik geloof dat hij 1.5 jaar geleden mij nog een keer om hulp vroeg bij de aanvraag van zijn naturalisatie. Terwijl hij naast me zat op kantoor werd hij gebeld door zijn werk. Ik was zwaar onder de indruk van zijn taalgebruik en het gemak waarmee hij alles op afstand regelde. Er zat gewoon een manager naast me. Inmiddels hebben we minder contact. Maar enkele weken geleden vroeg hij me of ik met hem af wilde spreken. Hij had een nieuwe relatie en wilde haar graag aan mij voorstellen. Dit is precies wat ik voel…ik ben er geweest toen ze hier even alleen waren en probeerde een veilige basis voor hen te zijn die dat enige tijd moesten missen. Ik vind het mooi om te ervaren dat ze bij belangrijke dingen in hun leven nog even aan mij denken en dit graag met me delen.
Het mooiste is nog dat ik zo veel met deze jongen mee heb gemaakt aan lief en leed dat wanneer hij me appt of contact zoekt ik eerst even denk: ohhhh vriend, watvoor uitdaging staat ons nu weer te wachten?? Maar tegenwoordig heeft deze jongen zijn leven op de rit en kan ik niet anders zijn dan heel erg trots.

De namen in mijn verhalen zijn veranderd om zo de privacy van mijn leerlingen te beschermen.