43. I feel like I’m going to eat that salad

Ja, dat deed hij! The salad van onze meneer Thieu. Onze vrijwilliger die iedere nieuwkomer op zijn of haar gemak weet te stellen en een warm welkom in Nederland biedt. 

 Ik hoor wat geroep en kijk uit het raam. Ik zie een jongeman aan komen lopen die dansend en roepend de school binnen komt. Omdat ik twijfel of hij wel bij ons op school zit en het wel helemaal goed gaat, ga ik even een kijkje nemen. Wanneer ik hem vraag: What can I do for you? Vraagt hij waar zijn klas is? Ik vraag hem hoe oud en hij is en in welk gebouw hij woont. Al snel wordt duidelijk dat hij te oud is voor school maar ook nog in het gedeelte van de procedure zit waarbij we de bewonders niet inschrijven.

Ik vertel hem dat we hem helaas niet in kunnen schrijven. Hij gaat niet akkoord en zegt toch echt naar school te willen en of ik hem nogmaals zijn klas kan wijzen. Ik bied mijn excuses aan en leg nogmaals uit dat hij niet kan starten. Dit vind ik altijd erg vervelend omdat ik juist graag mensen verder wil helpen nu ze weinig te doen hebben en gedreven zijn om de taal te leren.

Ik bied hem een boekje aan zodat hij zelf kan oefenen op zijn kamer. Hele stapels boekjes zijn er zo al meegegeven. Het kleine beetje wat we dan toch kunnen aanbieden.Toch is hij het er niet mee eens en poft op het bankje neer en zegt dat hij niet weg gaat. Tussen zijn gemopper door roept hij geregeld een keer naar Allah maar ook Elhamdullah en Jesus! Ik ben even het spoor bijster wie hij precies aanbidt maar mompel ook maar een keer Elhamdullah terwijl hij zijn borst aanraakt, zijn handen kust en hierna naar de hemel wijst. Ik merk dat we hem niet zo maar weg zullen krijgen en geef aan dat ik samen met hem wacht tot zijn school start. Ik in de wetenschap dat hij niet kan starten maar denk dat deze aanpak toch het beste zal werken om deze man rustig weer naar buiten te begeleiden. Zijn bewegingen blijven druk en groot en keert zich geregeld tot een hogere macht.

Omdat we toch maar zitten te wachten op niks vraag ik of hij koffie wil en probeer ik een praatje met hem te maken. In tussentijd zijn twee collega’s ook op het geluid afgekomen en houden hem enigszins mee in de gaten. Wanneer ik hem de koffie geef wordt hij geïrriteerd en zegt dat het geen thee is! Ik kijk hem aan en zeg: “Nee, vriend, je wilde koffie! Je hoeft niet zo boos tegen me te doen.” Hij kijkt me nors aan en drinkt met grote slokken zijn koffie op. Tussentijds hangt zijn tong een paar keer uit zijn mond en probeer ik nog maar eens iets meer over deze nieuwkomer te weten te komen.

Dan staat hij op en bewondert de kunstwerken die leerlingen hebben gemaakt van de docenten. De een nog lelijker dan de ander, maar tof zijn ze. Wanneer hij mij ziet hangen leest hij mijn naam: Martina!! Ik bevestig dat ik het ben en dan gebeurt het.. hij valt naast me neer op de grond en even krijg ik de indruk dat hij in een psychose is beland, maar dan hoor ik het… Ik hoor hem van alles prevelen en tussen door “Martina” roepen. Hierbij richt hij zich tot de lelijkste versie van mezelf die aan de muurt hangt en richt zijn handen omhoog. Deze beste man is aan het bidden! Ik sta er stompzinnig naast en wilde de beveiliging al in laten schakelen maar besefte toen dat een gebedje geen kwaad zou kunnen. Het zal een bijzonder gezicht zijn geweest…evenals mijn gezicht. Ik bedank hem en we gaan weer terug zitten op het bankje wachtend op niks.

 Beetje bij beetje kom ik meer te weten van hem maar de communicatie is moeizaam. Is hij onder invloed, getraumatiseerd of is dit wie hij is? Ik zie de kleine kwetsbare man naast me zitten en kan eigenlijk alleen maar empathie voelen. Hier ga ik wel eens de mist in! Maar soms lijkt het of de ander dit voelt en valt er een soort rust over de ander heen waarin iemand voelt dat het echt allemaal ok is en ik geen oordeel vel. Inmiddels is zijn naam me duidelijk geworden en een ieder die een beetje oplettend is kan zijn naam terugvinden boven zijn linkeroog. Hier staat in sierlijke letters zijn naam getatoeerd.

 Wanneer hij door de gangen gaat struinen en hij toch maar moeilijk kan accpeteren dat hij het met een boekje voor zelfstudie moet doen blijft hij toch wel geiiriteerd. Met momenten valt hij weer een keer neer om te gaan bidden. Tegen mijn gevoel in bellen we toch maar even de beveiliging om deze man de school uit te begeleiden. Wanneer de beveiliging komt en naar zijn documenten vraagt zoekt hij in zijn Gucci portemonnee naar het juiste document. Na zijn OV en zorgpas aan te hebben geleverd komt hij uiteindelijk toch met het juiste document. Dan gaat hij in de hoek zitten en begint te huilen. Wanneer de beveiliger hem mee naar buiten neemt volgt er nog een keer een gebed en dan vertrekt hij toch. Ik zie hem weg lopen en heb met hem te doen. Deze man heeft hulp nodig.

 Die dag komt hij toch nog 2 keer terug. Deze keren accepteert hij wat beter dat dit niet zijn school is en vertrekt weer. De dag erna staat hij weer op school. Ik bied hem een kop koffie aan en ga naast hem zitten. Ik vraag of hij wat te eten wil. Dit wil hij. Als een uitgehongerde werkt hij de crackers naar binnen en is dankbaar voor wat hij krijgt. We praten nog wat en dan gaat hij staan en trekt zijn shirt omhoog. Enigszins ongemakkelijk zit ik naar deze half ontblote man te kijken maar zie dan een buik vol met littekens. Een versiering van tig littekens die een figuur op zijn magere lijf vormen. Tussen de littekens door zie ik andere puntige littekens. Het wordt me niet duidelijk waarvan deze zijn. Later besef ik dat het zou kunnen dat er organen verwijderd zijn. Hij had veel last van zijn buik en moest hiervoor naar het ziekenhuis. Ook vertelt hij dat hij een of andere chemicalien over zich gegooid had gekregen. Dit was een ongeluk maar hierdoor zag hij nog maar erg weinig. Over de sierlijke littkens vertelt hij: it was a very very very very old lady who did this. Hij is er wel trots op en vertelt dat hij zo weet waartoe hij belongs…

Vanaf dat moment komt hij vaker naar school. We geven hem een kop koffie, hij eet wat en werkt in zijn boekje. Dit doet hij uitzonderlijk goed. Hij doet erg zijn best en zit met het punt van zijn tong uit zijn mondhoek te werken. Collega’s vragen of ze op moeten letten voor deze man. Ik snap de vraag en ik geef aan dat ik mijn hand niet voor hem in het vuur steek maar dat het een erg lieve en kwetsbare jongen is. Inmiddels begroeten ook mijn collega’s hem vol liefde wanneer hij weer op zijn gemakje in de personeelskamer zit.

 Wanneer ik in de pauze uit het raam kijk zie ik hem bij meneer Thieu aan tafel zitten. Ik zie Thieu zijn tomaatjes met hem delen. Deze man krijgt het binnen no-time geregeld om mensen op hen gemak te stellen. Onze vriend is in gesprek met Thieu wanneer ik erbij kom zitten. Na enige tijd zegt hij: I feel like i’m gonna eat your salad. Thieu en ik moeten lachen. Thieu schuift hem de salade toe en zegt op zijn plat Weerts; dotj mer jong. Loat het smaken. (zoiets dan). Wanneer de salade verorberd is heeft hij last van de lege bakjes die er staan en wil deze opruimen. Ook zijn bordje was hij netjes af voor hij het in de kast zet. Koken is hem nooit geleerd (het had mijn broer kunnen zijn). Zijn moeder kookte altijd en hij wist echt niet wat hij moest doen. Het kleutje!

 Deze jongeman die zo opvallend de school binnen kwam gelopen en menig persoon angstig van zou zijn geworden, ontpopte tot een lieve jongen. Met zijn Nokia altijd in zijn hand, waar geen nummers in staan en geen SIM kaart in zit, probeert hij zich een beetje te redden en staande te houden. Ik kan zijn bijzondere gedrag niet plaatsen, is het middelengebruik (hij blowt vertelt hij), is het trauma (hij heeft ook medicatie) of is dit gewoon wie hij is.. Opzich maakt het mij geen knal uit. Ik kom er steeds meer achter dat dit een lieve jongeman is maar waarschijnlijk in bijzondere omstandigheden op is gegroeid en bijzondere nare dingen mee heeft gemaakt. Maar ook dat hij een enorm eenzaam bestaan heeft.

Inmiddels zit hij er soms in de pauze bij aan de personeelstafel wanneer hij een bakje chocoladepasta naar binnen lepelt. Hij staart wat voor zich uit, ruimt zijn spullen op en bedankt ons wanneer hij om stipt 13.00u weer naar de computerruimte gaat.

 Deze week zag ik hem niet meer. Wel belde GZA(dokter) nog om te vragen of ik meer kon vertellen over zijn afspraak in het ziekenhuis. Ik vond het wel aandoenlijk dat hij daar toch aan had gegeven om mij maar even te bellen voor extra uitleg. Ik vertelde het beetje dat ik van hem wist en welke afspraak hij had gehad. Wellicht is hij inmiddels weer vertrokken naar een nieuwe locatie, hopelijk met een school.. (-: