42. Geen match tussen zijn thiesie en de schoolstoelen
De verwachtingen aanpassen en blij zijn met alle stappen die we maken, ook wanneer het af en toe weer een stapje terug is… deze insteek moeten we bij sommige jongens en meiden hanteren. Omar is er daar een van.
De smurf
Vanaf de KWE kwam hij zich met zijn begeleider aanmelden. Een klein mannetje en hij sprak vrijwel niet, de ondeugd sprak echter wel van zijn gezicht af. Echt te springen om naar school te gaan leek hij niet maar hij kwam (met momenten). Al snel werd duidelijk dat hij analfabeet was maar ook werd al snel duidelijk dat de billen (thiesie) van Omar niet echt lekker pasten op de schoolstoelen. Geregeld liep hij over de gangen, verzuimde veel en aan de regels houden was niet zijn sterkste punt. Wanneer hij niet op school kwam zocht ik hem op op de KWE. Een van de eerste keren dat ik hem opzocht vertelde hij trots dat hij nieuwe kleren had gekocht en of ik ze wilde zien! Natuurlijk wilde ik dat. Hij had gekozen voor een blauwe korte broek en een zelfde kleur blauwe t-shirt. Geen idee wie hem geholpen had met deze smurfen outfit maar hij was er trots op. De komende weken ging hij dan ook als smurf door het leven. Maar vol trots!
Ook de leerplicht bemoeide zich met hem maar ook dit mocht niet echt helpen. Met zijn voogd had hij al helemaal geen klik. Je zag zijn houding veranderen wanneer je haar naam noemde. Niks kon hij met haar… Ik ben erachter gekomen dat wanneer Omar je vertrouwt je met hem kan lezen en schrijven. Dit laatste is helaas alleen niet in de praktijk gebeurd.
Werken!!!
Omar wilde graag werken. Hij was in Syrië schoenmaker geweest en dit wilde hij hier ook graag worden. Hij wilde namelijk geld verdienen. Zo werd het steeds meer duidelijk dat leren vanuit de schoolbanken niet zijn ding was. Helaas zit het systeem zo in elkaar dat er weinig ruimte is om de taal via een andere weg te leren, bijvoorbeeld vanuit de praktijk… Eerst moeten er behoorlijk wat uren in de schoolbanken gemaakt worden. Toch zou bij iedere EOA school praktijklessen aangeboden moeten worden. Helaas hebben wij deze niet en hebben we er geen ruimtes voor.
Na enige tijd laat Omar weten dat hij graag met me wil praten. Omar geeft aan dat hij echt van school houdt maar dat hij in Syrië ooit uit de klas is gehaald en twee weken vast is gezet en met stroomschokken bewerkt is. Sindsdien ligt school hem niet meer zo. Ook op de armen van Omar zijn littekens te zien van de keren dat hij door de politie is gepakt. Het is bizar dat dit nog zo recent is gebeurd. Naast dit alles is hij nog maar een jonge jongen die zichzelf, zo goed en zo kwaad als het gaat, probeert te redden in deze nieuwe wereld. Niemand anders dit het tenslotte voor hem doet of hem helpt.
De gezinshereniging is een belangrijk onderwerp voor hem. Steeds meer is mij duidelijk geworden dat het de opdracht was voor hem om zijn ouders hier naartoe te halen. Keer op keer lijkt het niet te lukken en lijkt de gezinshereniging niet door te gaan. Iedere keer geeft hij aan dat z’n ouders nu echt komen maar dan na een lange tijd is het toch zo ver… Ik krijg een filmpje van de gezinshereniging op Schiphol. Hoe ongemakkelijk kan je het hebben…een handdruk kan er vanaf en 4 kussen maar dat is het dan ook. Is dit waar deze jongen al die tijd op heeft gewacht. Omar die 18 zou worden volgens zijn ID maar in de echte wereld volgens mij 15 jaar is? In mijn ogen maar een klein kwetsbaar jong dat zijn ouders zo nodig zou hebben.
Nu ouders hier waren hoopte ik bij hen steun te vinden om hem naar school te krijgen. Wanneer ik ouders uitnodig voor gesprek nemen ze hun kleinste kindje ook mee. Wellicht dat dit kindje voor Omar ook nog onbekend was. Tijdens het gesprek wordt me al snel duidelijk dat ik te snel ga. Deze ouders zijn nog niet hier met hun hoofd en wanneer ik mijn zorgen uitspreek vallen ze continu terug in de verhalen vanuit Syrië. Ik kom nog niet binnen bij ouders maar ik betwijfel ook of dit later wel zal gaan lukken.
Van onmacht en spanning naar relatie en vertrouwen
Ondanks dat Omar zeker niet de gemakkelijkste leerling is, is het gelukt een band met hem op te bouwen. Ik hoopte vurig dat hij meer op zou pakken en meer zou leren maar helaas is dat bij deze jongen niet gelukt voor zijn 18de. Toch handelt hij met respect en heb ik hem gisteren tijdens het hardlopen nog een compliment gegeven dat ik er respect voor heb hoe hij zichzelf groot brengt. Er zit geen kwaad in! Wel een hele hoop onmacht en onbesef. Met de juiste sturing en begeleiding was zijn toekomst misschien wel heel anders geweest, maar goed…. ook wanneer er geen oorlog zou zijn geweest. Omar is een jongen die de pech heeft niet gemakkelijk te leren, het contact met ouders te hebben verloren en eigenlijk al langere tijd aan zijn lot over te zijn gelaten.
Ik besloot hem niet uit te schrijven voor er sprake zou zijn van een warme overdracht. Algemeen Maatschappelijk Werk zou hem begeleiden naar de inburgering. Op school zorgden we voor een overdracht. Na de afspraak vroeg Omar mij of het nu klaar was op school. Ik vertel hem dat dit eindelijk zo is…. Enkele dagen later zat hij bij mij op kantoor. Vanaf het moment dat hij was uitgeschreven wat hij eigenlijk nog nooit zo veel op school geweest als nu. Na enige tijd zei hij: Juf, maar blijf jij mij wel helpen? Ik beloofde hem te blijven helpen en liet hem weten dat hij me altijd om hulp kon vragen wanneer hij me nodig had. Dit heeft hij ook gedaan!
Ik beloofde hem ook dat ik hem naar de inburgering zou helpen… al moest ik hem zelf brengen, ik zou hem hierbij helpen. En dit heb ik gedaan!
Afgelopen week vertelde hij dat zijn ouders aan het overwegen zijn om terug te gaan. Wanneer ik hem vraag wat hij zou gaan doen dan geeft hij aan dat teruggaan voor hem geen optie is. Ze zijn onlangs nog bij zijn oma geweest omdat ze naar hem op zoek waren. De oma die zo belangrijk voor hem is. De oma, die eigenlijk zijn moeder is. In tussentijd is voor mij duidelijk geworden dat Omar door zijn oma groot is gebracht. Zij had hier moeten komen voor de gezinshereniging.
Geregeld heb ik nog contact met hem en zo nu en dan komt hij nog eens binnen gelopen. Altijd ben ik blij hem te zien!
Een jongen met een lief en goed hart maar ook voor hem telt dat een leven volgens onze regels en afspraken en hoge verwachtingen pittig is. Een heel ander leven dan dat hij zou hebben gehad wanneer hij niet had hoeven vluchten.
Update:
als iemand mij verbaasd heeft…is hij het! Omar woont inmiddels in zijn eigen appartement, heeft de inburgering gehaald, zijn rijbewijs in the pocket en ook nog een vast contract.
Het contact tussen ons is er altijd gebleven. Soms belt hij heel even om gewoon te vragen: ben je goed? Soms belt hij omdat hij hulp nodig heeft bij het aanvragen van zijn parkeervergunning. Of eerst nog bij het oefenen voor zijn theorie. Deze herhaling kon voor mij blijkbaar ook geen kwaad! Als dank krijg ik twee gigantische rollen plakband van het bedrijf waar hij nu werkt! Bij mij thuis zit alles nu lekker met deze magic tape vastgeplakt!
Nadat hij weg was van school is hij tijdelijk naar de inburgering gegaan. Ik merkte dat hij hier niet aan toe was en ook niet voor open stond. Toch moest dit gebeuren. ’s Morgens belde ik hem wakker en probeerde hem te motiveren. Het lukte niet… Hij stopte. Ik liet het even gebeuren. Vol trots kwam hij mij enkele weken later wel vertellen dat hij in het sushi restaurant promotie had gemaakt en hij kwam nu met mij de zinnen oefenen hoe hij mensen naar een tafel kon begeleiden.
Weer enkele maanden kreeg ik een bericht; hij had een groot probleem! Het besef was gekomen. Hij vertelde me dat hij naar de inburgering moest. Omdat we inmiddels op school allemaal van dit spook waren gaan houden besloot ik hem op school verder te helpen. Diverse collega’s oefenden met hem en zonder weer naar de inburgering te gaan haalde hij weliswaar al zijn examens!!! Hij fixte het gewoon!
Het werken had hem de taal geboden die er nodig was om de inburgering te halen. Ik zag een andere jongen die op tijd bij ons op school was om te oefenen, ook wanneer hij ziek was. De knop was om!
Helaas kwam er nog een tegenslag. Omdat hij zoveel had gewerkt en blijkbaar dus te veel had verdiend werd zijn vader gekort op de uitkering! Lekker systeem Nederland! Enorm motiverend voor de jongeren om te gaan werken en zo op eigen benen te gaan staan… Wellicht nog eens over nadenken..
Toch pakte hij zich weer op en ben ik vandaag de dag zo trots op deze jongen! Ik hou van hem alsof het mijn familie is! Voor een Nederlander heb ik inmiddels een verrekte grote familie! (-;
Ohhhh enne….de ouders van Omar?! Geweldige mensen!!! Ik ben geregeld uitgenodigd om bij hen te eten en zijn moeder is vooral boos als ze me ziet omdat ze me dan zo lang niet gezien heeft! Ze weet dat ik er was voor haar zoon en van hem houd. De moeder die me ’s morgen in de hal van school opwachtte, me aansprak als ik te laat was, me 4 kussen gaf en zo mijn dag liet starten! De vader die vol trots over zijn werk “sprak” in Syrië en de filmpjes van zijn vogels laat zien. Nee, zeker niet de gemakkelijkste mensen toen ik hen leerde kennen, maar toen ik de moeite nam om hen echt te leren kennen (ook al was dit met handen en voeten) kan ik zeggen dat ik geen lievere mensen ken!
