41a Hoe kwam ik hier terecht?
In een keer zit ik boven op de schouders van Waël. Daar waar ik 5 minuten eerder naar de springende en vrolijke groep jongeren keek zag ik wat leerlingen op schouders belandden en een etage hoger meedansen op de muziek. Toen ik nog eens keek zag ik dat onze nieuwe collega ook al een etage hoger beland was. Ik moest lachen om deze vertoning. Week 1 op je nieuwe werk en daar zit je!
Niet veel later zag ik Lennart, Maud, Janneke allemaal de lucht in gaan! Enigszins ongemakkelijk was iedereen op de schouders van een leerling gehesen en moest er gedanst worden in de lucht. Wanneer ik wat dichter bij kom en met een collega het hele tafereel aanschouw met een lach, komt Waël op mij af. Hij wijst naar mij en naar zijn schouders. Ik lach en bedank hem vriendelijk. Dan zie ik de teleurstelling op zijn gezicht en denk: What the heck?! Waël bukt zich en met een ongekende squat komt hij weer naar boven en zit ik een etage hoger. Hier tref ik mijn collega’s die allemaal beetje mee zitten te deinzen op de muziek. Het is een heerlijke vertoning! Badr ziet mij tussen de menigte ook omhoog komen en wanneer ik op dezelfde hoogte als hem ben roept hij: “hey!!! Modeira!!” En geeft mij een high five.
Mijn collega’s feesten volop met de jongeren, doen hun uiterste best om de dabke passen (Syrische dans) onder de knie te krijgen! De jongeren gaan los, overal zijn telefoontjes te zien waarop alles wordt vastgelegd om deze sfeer en ervaring over te brengen naar familie en vrienden. Wanneer ik na even hossen op de schouders van Waël toch echt wel medelijden met hem krijg, zet hij me op de vensterbank. Vanaf hier heb ik het overzicht over de dansende menigte. Dan zie ik de twee Somalische meiden die eerst een beetje benauwd aan de kant stonden, samen met een collega een dansje wagen. Ondanks de weinige emoties die deze meiden laten zien werd me heel duidelijk: ze genieten!!
Dan kijk ik even naar de DJ! Een oud-leerling heeft zijn talent ingezet, heeft volop materiaal aangeschaft en wilde dit feestje wel komen draaien! Op voorhand was ik al trots, maar toen ik hem achter zijn draaitafel zag staan met zijn handen in de lucht meedansend op de muziek en zijn publiek motiverend om nog meer uit hun plaat te gaan voelde ik me helemaal trots! Wanneer hij ziet dat ik kijk, steek ik mijn duim op en dans op afstand even met hem. Ook hij ziet hoe de leerlingen genieten, maar weet ook hoe belangrijk deze kostbare uurtjes zijn om even te vergeten in welke situatie ze eigenlijk zitten.
Ik geniet deze middag nog het meeste van Kenan. Kenan is 12 jaar oud en is hier met zijn broer. Dit kleine jongetje is intens ongelukkig. Geregeld ligt hij in diepe slaap in de klas of lukt het hem niet om op tijd op school te komen. Wanneer ik hem laatst ga wekken ligt hij met zijn kleren aan in bed en gaat op de automatische piloot maar mee naar school. Zijn bleke gezichtje wordt steeds bleker en de wallen nemen zijn gezicht bijna totaal in beslag. Kenan slaapt, stoort anderen of huilt. Meer lijkt er momenteel niet in te zitten. Hij overleeft. Wanneer hij wakker is en actief mee wil doen, is hij zo aanwezig dat het voor anderen wel weer eens storend is. Deze week escaleert het dan ook met een klasgenootje en wanneer ik met hem spreek kan hij eigenlijk alleen maar huilen. Ik begrijp dat hij veel verdriet en boosheid heeft richting zijn moeder. Waarom heeft ze hem weggestuurd? Waarom is ze niet met hem meegegaan? vraagt hij zich af. De opdracht van vooruitreizen en gezinshereniging aanvragen lijkt te groot voor hem of hij te klein voor de opdracht. Hij laat zich maar moeilijk troosten en houdt zich groot. Ondertussen zie ik een gebroken mannetje voor me die niet in staat is om voor zichzelf te zorgen. Maar deze middag, deze middag zie ik een mannetje die vanaf het eerste moment geniet. Hij legt alles vast op zijn telefoon, plaatst zichzelf midden op de dansvloer en voert een dansje uit dat we uiteindelijk met z’n allen staan te doen. Hij geniet! Wij genieten van hem!
Ik zie zijn docent naar hem kijken. Ze maakt zich enorme zorgen om hem en vraagt zich af hoe ze hem het beste kan helpen en begeleiden in deze onmogelijke situatie voor het jongetje. Nu zie ik haar genieten wanneer ze naar hem kijkt; een jongetje dat even vergeet in welke ellende hij zit en hoeveel hij zijn familie mist!
Wanneer het feest klaar is helpen de jongeren met opruimen en binnen een half uur staan we buiten. Bezweet en uitgeput maar ik merk aan al mijn collega’s dat ze alleen maar kunnen genieten van een geslaagde middag en met een dubbel gevoel hun studenten een fijne vakantie wensen.
We gaan snel weer een feestje plannen, want vandaag werd wederom duidelijk… muziek verbindt en laat even vergeten! Hetgeen we soms allemaal even kunnen gebruiken!
