41. Alleen Maar Vragen (AMV)
Alleen Maar Vragen roepen ze vaak bij mij op. De AMV’ers; de Alleenstaande Minderjarige Vluchtelingen. Iedere week krijg ik de in- en uitstroom doorgestuurd via de mail. Het eerste wat ik doe wanneer ik de mail open is naar beneden scrollen en de foto’s van de jongeren bekijken. Stiekem hoop ik dan dat ik landen zie staan als: Gambia, Guinee, Eritrea… Van landen als: Libië, Marokko, Albanië word ik net iets minder enthousiast. Inmiddels is wellicht wel duidelijk geworden dat ik eigenlijk juist veel deze jongeren ben gaan houden, maar deze doelgroep vertrekt te snel. De tijd is te kort om te kunnen investeren om iets te bereiken en vooral om het vertrouwen en de basisveiligheid op te bouwen die ten grondslag ligt aan het begeleiden van deze jongeren. De lange adem wordt afgekapt omdat ze gewoon te snel weer vertrekken.
Notulen
Deze mailtjes komen eigenlijk nooit tijdens werktijd. Dit maakt dat ik de foto’s altijd langs zie komen wanneer ik thuis, in de kroeg, op straat of bij oma ben. De foto’s raken me altijd wel; de stoere, kwetsbare, angstige of de lege blikken die langs komen maken me nieuwsgierig naar de jongeren achter de blikken en roepen dan ook Alleen Maar Vragen op; waar kom je vandaan? Wat heb je meegemaakt? Waarom ben je gekomen? Wie laat je achter? Wat heb je gezien? Waar ben je goed in? Wat is je toekomstdroom? Hoelang zal je blijven? Hoe oud ben je in het echt? Ga je naar school komen? Etc.
Door het verstrijken van de tijd en de terugkoppeling van de MDO’s worden sommige vragen beantwoord. De afgelopen weken heb ik verschillende keren met de notulen in mijn hand gestaan en wilde ik de notulen het liefst delen, delen met iedereen, iedereen die een ongegrond oordeel heeft… Delen met mensen die niet weten wat er in de hoofden van deze jongeren omgaat. Waarom? Omdat je het niemand gunt! We leven allemaal een keer.. (in mijn perceptie) en hoe oneerlijk en grofweg KUT is het wanneer de notulen die ik mijn hand heb jouw leven zouden zijn. Meiden die verkracht zijn, hun haren afscheren om minder aantrekkelijk te zijn, jongens die vastgezeten hebben, gemarteld zijn, herbelevingen hebben, alle familie kwijt zijn, angst hebben, geen toekomstperspectief hebben, niet mogen zijn wie ze zouden willen zijn, geen mening mogen hebben, suïcide zijn, angst hebben om te slapen, nergens welkom zijn, geen vangnet hebben, geen onderwijs kennen, weggestuurd zijn, geen keuze hebben, etc.. Soms lees ik het en gaan we over tot de orde van de dag, best bizar.
Met een lach naar buiten
Vandaag sta ik weer als een malloot te zwaaien op kantoor en Linda en Naomi blijven hierin zeker niet achter en zwaaien eveneens de armen uit hun lijf. Ze zullen weten dat we ze gezien hebben en ze de volgende dag weer zullen begroeten.
De veerkracht die deze jongeren hebben is onvoorstelbaar. Onlangs kregen we van de AMV begeleiders terug dat het uitzonderlijk was hoeveel jongeren bij ons naar school kwamen. Het verzuim bij de AMV’ers ligt vaak hoog. Bij ons valt dit enorm mee en is de opkomst goed. Hoe dit komt? Nou, vooral veel lof voor de docenten die deze leerlingen iedere dag weer warm ontvangen, hoe laat ze ook komen! Maar ook de flexibiliteit en veerkracht van deze docenten. Zo vertrok afgelopen week Soead. Soead is een atletische jongen met een hart van goud! Een lieve en gedreven leerling die helaas negatief had gekregen. Ik weet dat Ingrid hem goed in de gaten hield omdat we weten dat deze jongens na het krijgen van een negatief bericht, wel eens zomaar vertrekken. Toch nemen we graag afscheid van ze… Helaas, gisteren kwam de MOB (met onbekende bestemming) melding van Soead via de mail binnen. Met pijn in mijn hart zet ik de mail door naar Ingrid. Ze zal hier enorm van balen en had zo gehoopt in ieder geval afscheid van hem te kunnen nemen. Want ondanks de enorme veerkracht van de docenten hebben ook wij dit nodig. Helaas… Hij is weg en geen idee waarheen. Enorme hoop dat deze jongen goed terecht komt en geluk gaat vinden. Wellicht samen met Mamadou (Young Money) die ook al enige tijd “verdwenen” is. Af en toe komt er nog een bericht van hem en deze week zag ik op facebook voorbij komen: In Weert mensen in Weert jullie ben best in Weert. Hoewoe bemmm haha.
Een warm welkom en koesteren
Ook Soead zullen we koesteren. Net als alle andere leerlingen waarvan inmiddels een foto op de muur hangt en ergens anders naartoe zijn gegaan. Koesteren is wellicht een van de dingen die je ook leert door het werken met deze doelgroep. Koesteren van mooie, bijzondere momenten en de kracht die de leerlingen laten zien om zo erop te vertrouwen dat ze het zullen redden. Andere gedachten zijn gewoon niet helpende en willen we niet aan denken.
Naast de inzet van de docenten en het gezwaai heb ik de indruk dat de start bij ons op school goed is. Alle lof voor Naomi! Naomi schrijft de leerlingen in. Hoe dan? Ja, met handen, voeten, een woordje Spaans, Arabisch, Engels, Frans, Duits… Linda en ik ondersteunen hierin zo optimaal mogelijk. Dit maakt dat leerlingen voelen dat we ons best doen om te communiceren waarbij we onszelf optimaal voor lul zetten. Ik overdrijf niet wanneer 90% van de leerlingen gespannen binnen komen maar met een lach naar buiten gaan.. Zodra we ze dan weer buiten zien lopen wordt er uiteraard weer enthousiast gezwaaid. Het ijs is gebroken, geen moeilijke vragen, geen gewroet naar verleden en moeilijke momenten maar vooral een “warm welkom”.
Gaandeweg verdwijnen de vragen die ik heb en geniet ik optimaal wanneer ik de meisjes kwetterend over de gangen hoor lopen, of de trap op geklommen komen. Ik heb de indruk dat in Eritrea weinig trappen zijn aangezien dit iedere dag weer een hele beproeving is. Daar waar Jarvin ze met de sportlessen salto’s laat maken en zelfs de meiden aan weet te zetten tot sport en beweging blijft die trap een hele klim. Wanneer ik toevallig even langs de trap kom gelopen neem ik even een momentje om ze aan te moedigen en de trap op te coachen.
De sfeer is goed, de leerlingen lachen en de blikken die iedere week meer open worden roepen veel minder vragen op! We kunnen er voor ze zijn en dat is het enige wat nu telt!
