14. En dan huil je even mee
Rizwan is een jongen van inmiddels negentien jaar oud uit Pakistan. Toen hij bij ons op school startte - hij is een van de jongens van het eerste moment - vertelde hij dat hij op hoog niveau kon squashen. Aangezien veel leerlingen aangeven profvoetballer te willen worden, had ik zo mijn twijfels. Maar al snel werd duidelijk dat Rizwan echt een talentje was.
Rizwan bewandelde zijn eigen weg. Met behulp van zijn docent Jan, maar vooral ook zijn eigen inzet, kwam hij bij de stichting ‘Gaan voor Goud’ terecht. Deze stichting hielp hem met mogelijkheden en middelen om te kunnen trainen, zodat hij zich verder kon ontwikkelen. Gezien het minimale bedrag dat hij ontving op het AZC was het betalen van baanhuur, een coach, een trainer en treinkaartjes voor hem niet mogelijk. ‘Gaan voor Goud’ maakte dit enige tijd voor hem mogelijk. Rizwan kon laten zien wat hij in huis had.
Snelheid en souplesse
Ik heb verschillende keren tegen hem mogen squashen en dit was erg leuk. Hij speelt een leuk spel en maakt je vervolgens met gemak in. Zijn moeder zit altijd trouw aan de kant te kijken en maakt trots foto’s van hoe haar zoon de juf zonder moeite inmaakt.
Ondanks zijn sportieve karakter is Rizwan erg dun. Als hij veertig kilo weegt, zou dat nog veel zijn. Ik maakte me dan ook wel eens zorgen om hem. Hij sportte veel, maar at weinig. Toen ik met hem hierover in gesprek ging, gaf hij aan dat hij simpelweg het geld niet had om eiwitten te kopen, maar dat hij echt wel wist wat hij deed. Via een vriendin van mij kreeg ik een pot eiwitten die ik aan hem kon geven. Hopelijk kon hij hiermee iets meer aansterken zonder zijn snelheid en souplesse te verliezen.
Verboden om kwaliteiten te uiten
Rizwan en zijn moeder zijn Katholiek, wat het leven voor hen in Pakistan moeilijk maakt. Zeker wanneer je kwaliteiten bezit, is het vrijwel onmogelijk om deze tot uiting te brengen zonder in de problemen te komen met de Taliban. Iets wat altijd zo ver weg lijkt, maar nu voelbaar dichtbij leek te komen. Puur omdat deze jongen met een mooi en goed hart en een enorm squash-talent zijn kwaliteit, hobby en passie niet tot uiting kan brengen. Hoe bizar en oneerlijk kan het leven soms zijn. Waarom zou ik het zo geweldig hebben gevonden om op hoog niveau te sporten, maar heb ik dit talent niet en kan een jongen die dit talent heeft dit gewoonweg niet tot uiting brengen?
Gelukszoekers bestaan niet
Al vanaf het begin is het de vraag of Rizwan in Nederland mag blijven. Inmiddels is al enige tijd duidelijk dat hij en zijn moeder geen status krijgen en terug zullen moeten naar Pakistan. Voor Rizwan betekent dit een leven vol angst en zal hij weer op moeten geven waar hij nu zo gelukkig van wordt. Rizwan is geen gelukszoeker die op zoek is naar een leven met meer geld, betere omstandigheden en het trekken van een uitkering. Een fenomeen waar ik überhaupt mijn twijfels over heb.
Rizwan is een slimme jongen, die succesvol is, hard werkt en eigenlijk vooral een leven wil leiden waarin hij mag en kan zijn wie hij is. Een leven waarin hij zijn kwaliteiten en talenten in vrijheid tot uiting kan brengen. Maar als je het mij vraagt heeft iedereen daar recht op. Sterker nog, konden we het maar elkaars plicht maken om elkander te helpen jezelf te verplichten om gelukkig te zijn. Als het aan mij had gelegen, hadden Rizwan en zijn moeder hier in Nederland mogen blijven.
Dankbaar
Onlangs vroeg Rizwan of ik hem ergens mee kon helpen. Het probleem was als volgt; zijn moeder en hij hadden twee boetes gekregen, maar hij kon deze niet betalen omdat hij dit weekend een wedstrijd had waarvoor hij een treinkaartje moest betalen en die kosten kwamen nu in de knoop. Ik betaalde een van de boetes voor hem en hij gaf aan dat hij me dit terug zou betalen, maar ik vertelde hem dat het goed was. Inmiddels hielp ik af en toe de leerlingen, omdat ik dat wilde en verwachtte ik er vaak niets voor terug. Sterker nog, ik was blij dat ze bij mij aanklopte voor hulp. Het kost misschien wel eens tijd, geld of energie, maar inmiddels weet ik dat ik me dankbaar voel wanneer je iemand daadwerkelijk ergens mee kunt helpen.
Een aantal weken na het betalen van zijn boete appte Rizwan mij of ik de volgende dag op school zou zijn. In de pauze ging hij snel op en neer naar zijn kamer en kwam hij terug met een Rituals-pakketje. Dankbaar heb ik het in ontvangst genomen.
Slecht nieuws...
Weer enige tijd later kwam Rizwan samen met zijn docent Jan na school naar mijn kantoor met de vraag of ik even tijd had. Het nieuws hoorde ik liever niet. Rizwan had zogenoemd ‘negatief’ gekregen en dit hield in dat hij nu toch echt op kort termijn samen met zijn moeder zou moeten vertrekken. Hij zou naar een vrijheidsbeperkende locatie (VBL) in Ter Apel moeten gaan. Dit kwam hard aan. Een locatie waar je niet weg kan, waar je enkele keren moet ‘stempelen’ om te voorkomen dat mensen de illegaliteit in gaan. Ik begrijp het bestaan van deze locaties maar al te goed, alleen niet voor Rizwan en zijn moeder.
Alleen maar onmacht
Wanneer Rizwan mij dit vertelt breekt hij. Hij begint te huilen en vertelt dat hij zo dankbaar is dat hij ons heeft mogen ontmoeten. Hij bedankt ons in tranen voor alles wat we voor hem gedaan hebben. En ja… dan kan ik nog zo mijn best doen om mijn tranen te bedwingen, maar helaas zonder het gewenste resultaat huil ik even met hem mee.
Onmacht, zo voelt dat dus. Later wanneer ik thuis ben, voel ik de angst bij de gedachten dat Rizwan in Pakistan het vliegtuig uitstapt en hij zijn leven niet meer zeker is. Een jongen die op B1/B2 niveau Nederlands praat, schrijft, leest en op hoog niveau sport. Een toptalent met een mooi hart waarvan duidelijk is dat hij dit van zijn moeder heeft. Zijn toekomst in Pakistan?! Niet te zeggen… Ik hoop alleen dat hij de 2,5 jaar die hij hier is geweest kan koesteren.
Jan en ik hebben hem en zijn moeder niet losgelaten na hun vertrek uit Weert. We zijn ze op gaan opzoeken in de VBL in Ter Apel. Een vrijheidsbeperkende locatie, die eigenlijk gewoon gelijk staat aan een gevangenis.
De namen in dit verhaal zijn veranderd om zo de privacy van mijn leerlingen te waarborgen.
