15. De verdwenen vingers

Dit verhaal is een vervolg op verhaal 13: Een middelvinger naar wie hem maar hebben wil. Dit verhaal eerst lezen? Klik hier.

Dan is de dag daar. Beide jongens komen gewoon de dag erna weer naar school. Om 13.00 uur zullen ze de trein pakken naar ‘fucking Almelo’. Diyar vertelt nog hoe hij het vertikt heeft om zijn kamer schoon achter te laten. Hij had de bal teruggekaatst en aan de COA-medewerker gevraagd of hij misschien iets aan zijn handen mankeerde? Nee? Nou, dan kon hij dat prima doen. 

Adan had uiteraard netjes zijn kamer gepoetst, maar ook bij hem voelde ik de boosheid dat ze zelf met de trein moesten gaan. Het deed mij beseffen dat Adan echt wel wist hoe je het allemaal behoorde te doen. Diyar daarentegen, reageert vanuit verzet. De straatrat in hem komt naar boven en hij laat aan alles merken dat hij zich niet laat sturen. 

Grote bakkes en nonchalante houding

Om Diyar te begeleiden moet je er hard aan werken om vertrouwen bij hem te winnen. Wanneer hij je vertrouwt en merkt dat je het beste met hem voorhebt is het een lieve schat. Mijn inziens is zijn overlevingsstrategie die hij grotendeels hanteert: terrein veroveren met een grote bakkes en vooral een nonchalante houding. Soms maak ik mij zorgen om hem dat de nonchalante houding die hij vaak laat zien steeds minder gespeeld wordt. De onduidelijkheid in combinatie met het gebrek aan toekomstperspectief maken dat die nonchalante houding steeds minder gespeeld wordt en het er steeds meer op lijkt dat zaken hem echt niet meer raken. Er is dan ook niemand die zich om hem bekommert.

Maar zoals Diyar zijn er nog velen. Deze jongens worden niet als straatrat geboren, maar door het leven tot straatrat gevormd. Een leven zonder liefde, sturing en toekomstperspectief; een leven waarin ze zichzelf uiteindelijk een overlevingsmechanisme eigen maken. Wanneer het je lukt hier doorheen te kijken, zie je de lieve kleine jongens die de behoefte hebben aan liefde, aandacht en soms gewoon een knuffel. Een basisbehoefte die zij soms al enkele jaren missen. Af en toe heb ik de eer dat ik het mee mag maken de kleine jongens in de stoere “mannen” te ontmoeten. Vaak blijft dit beperkt tot een enkel moment en zodra ze mijn kantoor verlaten wordt de straatrat weer geactiveerd. 

1 auto en 4 culturen

Ik vertel Diyar en Adan dat ik ze naar het station kan brengen. Ze zullen samen met Lia (afkomstig uit Eritrea) en Masoud (afkomstig uit Soedan) reizen. Ook zij kunnen mee met de auto. De grote woorden dat ze toch echt niet met al hun tassen zouden kunnen lopen, maar dat COA niks deed bleek pijnlijk maar waar gelogen te zijn. Alle vier de kinderen kwamen met niet meer aanzetten dan een rugzak of klein tasje. Met de auto vol met vier culturen en talen vertrokken we naar het station. 

Bij het station aangekomen moesten we haasten voor de trein. We snelden naar boven. Op de trap liet Diyar nog vallen: “jij bent de liefste juf!”. De trein stond er; maar welke moesten ze hebben? Wat dit de juiste? Geen idee... Het leek hun in ieder geval de goede trein en na vier dikke knuffels sprongen ze de trein in. Ik zwaaide, maakte nog snel een foto en ondanks alles verdwenen daar vier lachende gezichten (waarschijnlijk van spanning) achter de schuifdeuren. Onderweg naar Almelo. 

Vingers verdwenen

’s Avonds besloot ik te appen of de jongens veilig waren aangekomen. Diyar liet weten dat hij er was, maar niks te doen had. Adan stuurde dat hij terug zou komen naar Weert. Hij stuurde een foto mee met de uitgeprinte papieren van zijn terugreis. In eerste instantie schrok ik. Wat ging hij doen? Maar toen stuurde hij: mijn vingers zijn verdwenen. Ik begreep het niet. Na enige tijd begrijp ik dat hij me duidelijk probeert te maken dat ze zijn vingerafdruk in Duitsland zijn verloren, zoiets dan. Hij mag de procedure in Nederland aangaan! Hij is blij. Maar waarom was dit niet eerder bekend? Ik heb geen idee.We zijn een reis naar Almelo en heel wat stress verder, maar maandag zou hij weer bij ons zijn; op school. “Ich komme jeden Tag!!!”. 

Hij stuurt nog: “Maar is geen goede Diyar. Diyar hij blijven in Almelo…” Ik stuur Diyar een bericht dat ik snap dat dit niet leuk voor hem is en dat ik hoop dat hij snel nieuwe vrienden krijgt, een goede Nidos en een lieve juf. Hij stuurt terug: “Komt goed juf!!” Waar halen de jongens de kracht toch vandaan? 

Het vervolg op dit verhaal lezen? Klik hier.

De namen in dit verhaal zijn veranderd om zo de privacy van mijn leerlingen te beschermen.