We moeten praten over mensen en niet over aantallen
OPINIE - Ik schreef dit stuk naar aanleiding van het nieuws dat van de belofte 100 kinderen uit vluchtelingenkamp Moria niets is waargemaakt. Lees bijvoorbeeld: ‘Geen enkel’ alleenstaand kind uit kamp Moria is in Nederland aangekomen
Al enkele weken zie ik wat dit met de kinderen doet waarvan hun ouders op het tentenkamp wonen.
Ik deel dit omdat ik denk dat wanneer we verhalen delen, we dingen tastbaar maken. Dan is een deal honderd om honderd opeens geen cijfermatig wegstrepen maar een verhaal van mensen. En een verhaal van leed.
Meester Lennart is zijn vader
Timide was hij en teruggetrokken. Massoud van 14 jaar die hier samen met zijn, net 19-jarige broer Wael, hun hoofd boven water proberen te houden. Ze komen trouw iedere dag naar school, doen hun best, zijn lief, beleefd en willen het graag goed doen. Maar de zorgen zijn groot. Massoud is de laatste dagen enorm druk, kan geen moment meer in de klas zitten, kan de 1.5m maatregel niet volhouden omdat hij gewoon graag even fysiek contact heeft met meester Lennart. Meester Lennart waar hij inmiddels tegenop kijkt alsof het zijn vader is. Op school bieden wij hem een klein stukje van hetgeen hij mist.
Terwijl Wael zijn best doet om op Youtube op te zoeken hoe hij wat te eten kan maken, leeft Massoud in tussentijd op cup-a-soup. Wanneer ik Wael vandaag spreek en aan hem vraag hoe het gaat, trekt hij zijn neus op en schudt zijn hoofd… “Niet zo goed juf”. De stress in Massoud en het gemis van zijn ouders was zichtbaar geworden. Nu ik Wael eens goed aankeek zag ik hoe hij zich groot hield en de zorg probeert te dragen over zijn kleine broertje die nog nooit naar school is geweest en papa en mama mist.
De broers zullen uit elkaar gaan
“Met papa en mama gaat het niet goed…niet huis juf, zelfde die (wijst naar de stof van zijn jas) is kapot.” Ik vraag of hij de tent van papa en mama bedoelt. Die tent van papa en mama is afgebrand. Nu hebben ze weer een nieuwe, maar het is koud en Massoud maakt zich erg druk om zijn ouders.
We hebben een goede samenwerking met Nidos (voogdij) en ook daar zijn de zorgen groot om dit kwetsbare duo. Massoud heeft, naast een brandwond die hij opliep bij het maken van zijn soepje, een enorm dikke wang. Overduidelijk zijn zijn tanden niet in orde, maar Wael weet eigenlijk ook niet goed wat te doen en hoe hij zijn broertje kan helpen. Gelukkig klaagt Massoud niet. De zorgen zijn alleen zo groot dat het tijd wordt dat er serieus naar een pleeggezin gezocht wordt. Het tweetal zal dan gescheiden worden; Massoud gaat naar een gezin en Wael als 19 jarige zal op een AZC verblijven.
Er zijn momenteel genoeg pleeggezinnen die Massoud op kunnen vangen. Waarom? Omdat deze gezinnen een minderjarige zouden ontvangen vanuit Griekenland, maar deze kwamen niet. Van de beloftes mensen op te vangen is niets waar gemaakt.
Er gingen weken en maanden voorbij voordat keuzes gemaakt werden en hoe dit probleem boekhoudkundig opgelost kon worden. Met als conclusie dat er 100 vluchtelingen naar Nederland konden komen, waar van 50 alleenstaande minderjarigen. Er kwam er van deze laatste groep welgeteld één! En dan hebben we het over een enorme ramp die zich voltrok bij mensen die het kleine beetje dat ze konden verliezen nu ook verloren zijn.
Leed op leed
De plaatsen in de pleeggezinnen komen nu toch wel goed van pas en het treffende is dat deze plekken ook nog worden ingevuld door de kinderen die het leed van hun ouders niet kunnen dragen. Ouders die hun tent verloren, op straat sliepen en nu de zorgen van hun kinderen in Nederland erbij dragen. Was dit plekje niet mooi geweest voor een kwetsbare alleenstaande jongere die zijn tent verloren was?
Terwijl alles gewikt en gewogen wordt, stapelt het leed zich aan de andere kant gewoon op. Het is leed op leed.
Dit lijkt veel te veel op de enorm nare maar fascinerende en beroemde quote die aan de Sovjetleider Stalin wordt toegeschreven. Het is een ramp dat tien asielzoekers hun tent zien afbranden, maar een kamp dat helemaal tot de grond afbrandt is slecht statistiek. Daarom dit verhaal over de jongens Massoud en Wael. Dat moet gedeeld worden. Doen we dat, dan kunnen we over mensen praten en niet over aantallen.
