29. Drie beveiligers, twee chauffeurs en de juf

Drie beveiligers, twee chauffeurs en de juf. Dit comité stond woensdag 5 december om 5 uur ’s nachts klaar om Goodluck uit te begeleiden, te vervoeren en om te laten voelen dat hij gemist zou worden. Goodluck is een leerling die als Alleenstaande Minderjarige Vreemdeling (AMV’er) bij ons op school is gekomen.

Een jongen die vanaf dag één gedreven is, op tijd komt, hard werkt en graag op school was. Een heel gezellige en lieve jongen. Dit maakte ook dat hij bij een voetbalclub in Weert kon gaan voetballen en dat de mensen hier met hem wegliepen. Goodluck komt uit Gambia en de kans dat hij in Nederland zou mogen blijven was klein. Zeker omdat hij al in Duitsland aan zijn procedure was begonnen. 

Opblaasbare taart

17 november liep ik de AMV klas in. Vol enthousiasme sprong Goodluck op om te vertellen dat hij jarig was. Een bijzondere gewaarwording aangezien op school vrijwel geen van de leerlingen hun geboortedatum wist of waarde hechte aan hun verjaardag. Ik heb snel voor Goodluck een stuk speculaas in stukken gedeeld en een opblaasbare taart tevoorschijn getoverd. Vol trots deelde hij uit nadat ik hem uitleg had gegeven dat de speculaas niet geheel voor hem was maar hij hiermee rond kon gaan.. Een lieve en hardwerkende kerel was dit! 

Operatie

Twee weken geleden kwam hij op kantoor om te vertellen dat hij bijna geopereerd werd. Goodluck heeft last van zijn schouder en nu zou hij geopereerd gaan worden, spannend maar ook fijn. Afgelopen maandag was het zo ver. Goodluck ging naar het ziekenhuis met hulp van Thieu (een top vrijwilliger). Op de operatietafel kreeg Goodluck het even heel benauwd en stond op het punt om weg te rennen maar door de inzet van Thieu en zijn geruststellende woorden was Goodluck ’s avonds weer op het AZC met zijn arm in een mitella.

Omdat ik het toch wel erg sneu vond dat hij zo weinig in zijn eentje kon, wilde ik graag even bij hem langs gaan. Juf Ingrid nam de kerstversiering mee, ik een doos Merci en zo gingen we samen op ziekenbezoek. Ook al zou het bij Goodluck bijna onmogelijk lijken, maar hij zag bleek. Netjes met zijn studieboeken op zijn schoot lag hij in bed. Hij was zichtbaar verrast door ons bezoek, hij was blij dat we er waren. Zijn kamergenoot wist niet eens dat hij naar het ziekenhuis was geweest voor een operatie, maar was erg behulpzaam. Sinds kort waren er twee nieuwe kamergenoten bij gekomen. Dit zorgde ervoor dat er nu drie verschillende culturen op een paar vierkante meter samen moesten wonen. Het was geen pretje, maar hij vertelde dat ze een manier hadden gevonden en elkaar respecteerden. 

Fit to fly

Terug op school besloot ik de bewegingscoördinator in te schakelen. Een betrokken en leuke kerel waarmee ik prima op een lijn lig. Goodluck zou een mooi project voor hem zijn om op te zoeken de komende week. Tom wist meteen over wie ik het had, omdat Goodluck iedere week mee ging voetballen en Tom voor hem had geregeld dat hij bij de plaatselijke voetbalvereniging van Weert kon gaan voetballen. 

Tom wist aan te geven dat Goodluck op kort termijn weg zou gaan. Ook hij vond dit jammer.. Later bleek dat Goodluck enige uren later een “fit to fly” afspraak had. Goodluck werd fit to fly gekeurd en zou om 5 uur ’s morgens opgehaald worden door de Dienst Terugkeer en Vertrek (DT&V). De soep die Ingrid voor de dag erna zou maken hoefde dus niet meer. Zonder enige ruimte voor afscheid moest hij een paar uur later vertrekken. Dit voelde niet goed… Het voorkomt dat mensen de tijd en ruimte hebben om de illegaliteit in te gaan. Bij Goodluck was ik daar echter niet zo bang voor. 

Uitzwaai-comité

Zo een lieve jongen en dan zomaar in een keer weg. Ik besloot dat ik hem ging uitzwaaien. Een idioot tijdstip maar de enige manier om hem nog te laten weten dat hij zijn afdruk achter zou laten en dat hij echt gezien en gehoord is. Om 4.15 uur de wekker. Wat een tijdstip... Maar oké, het zou mij een gebroken nacht opleveren, maar voor Goodluck kon het veel betekenen. 

Zo met mezelf afgesproken en zo dus ook gedaan. 4.50 uur meldde ik me bij de receptie. Op de planning stond dat er een taxi zou komen om 5.00 uur. Stipt om 5 uur kwam deze aanrijden en zo een vijf minuten later zag ik in het donker op het terrein een paar gestaltes opdoemen.. Het voelde beetje of hij als een zware crimineel behandeld werd.

Altijd een zonnetje

Daar kwam hij aan. Ik voelde de brok al in mijn keel. De vriend van de kamer hielp hem zijn tassen dragen en onder begeleiding van de beveiligers kwam hij aan met zijn arm in de mitella en zijn muts op. Hij keek verbaasd op toen hij me zag staan en stak zijn linkerhand uit. Voorzichtig gaf ik hem een knuffel, wenste hem veel geluk en gaf hem het kaartje dat ik geschreven had namens Ingrid, Tom en mij. Uiteraard met het hartje van steen als herinnering aan school. Hij ging naar zijn vriend,pakte hem vast, veegde de tranen van zijn wangen en stapte in. 

Ik hoorde de beveiliger zeggen: wat een goede jongen, altijd een zonnetje en wat mooi dat zijn juf hier staat. Ik knikte maar een keer schaapachtig… Want verdrietig werd ik van deze situatie wel.  

Busje met geblindeerde ramen

Het busje met geblindeerde ramen, de twee mannen en Goodluck verlieten het terrein. Ik zwaaide naar de zwarte ramen, reed de laatste meters achter hem aan en met heel wat verdriet ging ik naar huis. Terug naar bed, waar ik geen oog meer dicht deed maar alleen maar kon bedenken hoe hij in zijn eentje in het busje zat zonder te weten waar hij naartoe ging, want dit was hem nog niet helemaal duidelijk.... Wederom besefte ik dat ik een geweldige baan heb maar waarbij soms de waarheid zo hard binnen komt. 

Lieve Goodluck je bent een bijzondere jongen! Het ga je goed, waar het dan ook mag zijn. Goodluck!

De namen in dit verhaal zijn veranderd om zo de privacy van mijn leerling(en) te beschermen.