33. Einde

Het einde van het schooljaar is in zicht; de scholen gaan dicht, de vakantie begint. Zo ook op het AZC. Om die reden gaat ook mijn blog eventjes dicht. Na de zomer ben ik weer terug met nieuwe leerlingen, nieuwe verhalen en nieuwe moed deze aan jullie te kunnen vertellen. Voor nu is dit mijn laatste verhaal en het is voor mij best bijzonder. Ik schreef dit verhaal toen het AZC in Weert haar deuren moest sluiten. Dit was rond deze tijd, zo’n jaar geleden. Ik wist toen nog niet dat ik daarna nog zoveel meer mee mocht maken; nog zoveel nieuwe mensen mocht ontmoeten en dit dus niet mijn laatste verhaal zou zijn. Toch wilde ik jullie dit verhaal niet houden, dus bij deze: 

I did it! 5 jaar runde ik, samen met mijn leidinggevende en een team van gedreven docenten een school voor nieuwkomers. In deze 5 jaar heb ik 1112 leerlingen voorbij zien komen en 34 collega’s mogen aansturen. Dit in een school die telkens tussen de 100 en 120 leerlingen telde en een team van ongeveer 12 personen. Dit betekent dus eigenlijk 10 keer een volle school en 3 teams in 5 jaar tijd, waarbij slechts 1 persoon nog vanaf dag 1. En nu is het plots klaar. Ik ervaar geen verdriet; mijn hart is vol en ik ben dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken (zeg ik nu heel stoer). 

1112 leerlingen

Het is voor mij nooit zomaar een school geweest, nooit zomaar een team en nooit zomaar 1112 leerlingen. Het zijn de 5 mooiste jaren geweest waarin ik zoveel heb mogen leren. Van het aansturen van een team tot het buiten de gebaande wegen te denken en te handelen. Ik heb geleerd wat een oorlogstrauma, eenzaamheid en onzekerheid met een mens kan doen; en hoe belangrijk het is verder te kijken dan iemands gedrag. Ik heb geleerd dat het oké is soms te (mee te) huilen als het even veel is en hoe belangrijk een lange adem kan zijn. Ik heb het gedrag van de ‘kutmarokkaan’ leren begrijpen, geleerd om afscheid te nemen en geleerd hoe onmacht voelt en wat een knuffel voor iemand kan betekenen. 

Er is geen dag voorbij gegaan zonder dat ik leerde, genoot, plezier had in wat ik deed en boven alles lol heb gehad. Het was een tijd vol mooie, soms hartverscheurende, bizarre, schokkende en ongekende momenten. Al mijn verhalen zijn maar een fractie van hetgeen dat er in deze vijf jaar op mijn pad is gekomen; en dit zijn alleen de verhalen van mijn leerlingen; in heel Nederland zijn er nog zoveel meer. 

1112 leerlingen; ik kan me er soms om verbazen hoeveel dit er zijn. Ik wilde ze zo graag allemaal omarmen en onder mijn hoede nemen tot ik zeker wist dat ze het zelf weer konden redden en gelukkig zouden zijn; maar ik weet ook dat dit niet mogelijk was geweest. Helaas heb ik het idee dat maar weinig van onze leerlingen echt gelukkig mogen zijn. Ik hoop dat onze school als een plek voelde waar dit wel mocht en kon. Ik hoop dat ze stuk voor stuk weten dat ze ertoe doen; dat ze gewaardeerd worden om wie ze zijn, fouten mogen maken en niet afgewezen worden als het even niet gaat zoals ze zouden willen dat het gaat.  Er was één leerling die mij aan het denken zette en deed beseffen dat het anders kon, werken vanuit relatie, vertrouwen, verantwoordelijkheid en empathie. Het zien van de persoon en de vraag achter het gedrag, uitgaande van het goede van ieder persoon, alleen soms wat extra sturing nodig.

Afscheid

Inmiddels zijn de transfers (een woord dat altijd naar blijft klinken) begonnen. Er komen geen nieuwe inschrijvingen meer binnen en bijna elke dag zwaaien we leerlingen uit. Het is tijd voor een nieuwe plek, een nieuw AZC en een nieuwe school. Ik hoop dat ze rust kunnen vinden en kunnen landen. Eigenlijk echt een plekje vinden waar ze kunnen blijven. 

Om een aantal leerlingen maak ik me zorgen. Waar komen ze terecht? Wie vangt ze op? Ik wil ze niet loslaten, ze zijn er nog niet klaar voor. Van ons mogen ze allemaal blijven; wij kennen de leerling als kwetsbare individuen die simpelweg een gelukkig en veilig leven willen. Helaas is die keuze alleen niet aan ons. We troosten elkaar beurtelings wanneer het afscheid soms te zwaar valt en we even klaar zijn met afscheid nemen. 

Emotioneel betrokken zijn en onze emoties tonen maakt ons het team dat we zijn. We doen het samen; we hebben elkaar nodig om onze emoties te ventileren; eventueel met een biertje erbij. Ik kan moeilijk in woorden uitdrukken hoe bijzonder en mooi ik deze groep mensen vind. Een groep die keer op keer weer tot stand kwam. 

Moeder zonder een kind te krijgen

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet besef hoeveel onze leerlingen hebben gezien en hebben moeten doormaken. Wat wij weten en horen is slechts een fractie van het totaal. Mijn hart breekt nog iedere dag als ik deze kleine ik-jes in die grote lijven hun best zie doen om aan een toekomst te bouwen die ook voor hen enorm onzeker is. Ze moeten zo sterk zijn in een wereld die zo ver van hun bed staat, veels te snel gaat en te veel nog op prestatie alleen gericht kan zijn. Ze moeten proberen te accepteren dat ze vanuit een mooi en succesvol leven in land van herkomst nu met vrijwel niks en onzekerheid weer aan de basis staan.

Ik heb veel verdriet, pijn en eenzaamheid bij mijn leerlingen gezien. Soms te veel. Ook ik heb gehuild, ben soms van mijn emoties gevlucht en moest ook af en toe getroost worden; maar heb er ook - samen met mijn team - de schouders opnieuw eronder gezet en ben doorgegaan. Zonder maar een kind op de wereld gezet te hebben werd ik moeder, mum, mami van mijn leerlingen; evenals zus, vriendin of vraagbaak. Alleen was er bij al deze posities ook een afscheid. 

We houden contact

Vaak hielden we contact. Ik wilde weten waar ze terecht kwamen en liet ze weten dat ik altijd voor ze zou zijn als ze me mij nodig zouden hebben. Ze kregen een hartje van steen of het infinity hangertje om ze de school niet te laten vergeten, geloof en kracht mee te geven verpakt in een kleinigheidje waaraan ze terug konden denken aan hun tijd in Weert. Ik hoop dat zij er ook met zulke warme gevoelens aan terugdenken als dat ik dat doe. Ik hoop dat ze kracht kunnen putten uit de herinneringen. Allemaal krijgen ze ook een speciaal plekje op onze fotomuur. Misschien uit het oog, maar nooit uit het hart. 

Verschillende leerlingen weten me nog te vinden. Ik ben blij dat ze hebben gevoeld en ervaren dat het niet stopt zodra ze de school verlaten hebben. Het brengt de meest bijzondere vragen en situaties met zich mee, maar samen komen we vaak een heel eind. We deden bizar leuke en bijzondere dingen die we zonder hulp uit onverwachte hoek nooit hadden kunnen doen. Ik leverde jaren van mijn leven in bij schoolreizen, schoolkamp, zwemles, opstootjes, paardrijden, restaurant voor een avond en nog veel meer. Maar het was iedere minuut waard en ik ging de uitdaging telkens aan. 

5 jaar

Nu, bijna 5 jaar later, staat de school er nog steeds, (hij is niet afgebrand of omgevallen) hebben we 1112 leerlingen een stapje dichter bij de Nederlandse cultuur en samenleving gebracht, hebben we een inspectiebezoek in het eerste jaar goed doorstaan, hebben we het didactisch en pedagogisch op de rit en hebben we een ongekend mooie school neer weten te zetten met alle inzet, liefde, betrokkenheid en inspanning van die 34 collega’s die er allemaal in geloofden en voor gingen. De veerkracht die zij lieten zien in een situatie die telkens weer onzeker was laat zien met hoeveel liefde en bevlogenheid zij hun werk deden. Ze zijn niet zomaar docenten, ze zijn zoveel meer geweest voor hun leerlingen, en nog steeds. 

Ik had er voor 100% voor kunnen gaan, maar ging er voor 150% voor. Dit was geen keuze, dit was wat ik deed en wat ik moest doen, maar boven alles wilde doen. Het gaf me energie deze kinderen te helpen. 5 jaar lang ging ik voor deze school en leerlingen door het vuur en probeerde altijd mogelijkheden te zien, maar maakte hier helaas soms ook wel eens geen vrienden mee. Ik zie nog zo de vraagtekens en twijfels bij mijn leidinggevende of nieuwe collega’s: “wat haalt ze nu weer in haar hoofd?”, maar ik geloof dat ik kan zeggen dat we elkaar beter zijn gaan begrijpen en samen deze school tot een succes hebben gemaakt. 

Hiervoor ben ik ook hen enorm dankbaar. Ze hebben mij de ruimte gegeven om mijn gevoel, intuïtie en ideeën te volgen en mij hierin gesteund door mee te doen. Iedereen zal z’n momenten van verbazing hebben gehad, maar we hebben elkaar meegenomen in een visie die we uit wilden dragen.

Einde 

Ik zal het missen. Het contact met de leerlingen, het gebouw, de ontelbare foto’s, de bezoekjes op het AZC, het uit bed halen van de leerlingen, het samenwerken met de Koala School, de borrels en het gevoel dat ik ervaar wanneer ik het terrein op rijd. Nu, vijf jaar later, ben ik zoveel herinneringen en ervaringen rijker dat ik altijd met een grote glimlach terug zal denken aan deze tijd. Check, did it! En hoe? 

Had mij zes jaar geleden gezegd dat ik vijf jaar lang de dagelijkse leiding zou hebben op een school met ‘jongeren’ tussen de twaalf en dertig jaar oud, met wellicht vijftig verschillende nationaliteiten, veel kansarme getraumatiseerde jongeren, die vanaf nul alles weer op moesten bouwen hier in Nederland. Ik had nooit een vast team, maar jaarlijks nieuwe collega’s. Nooit verwacht dat ik 1112 leerlingen in zou schrijven, dag en nacht paraat zou staan om hulp te bieden als het nodig was en continu knopen door moest hakken. Nooit gedacht dat ik bij het horen van een straaljager als eerste aan de leerlingen zou denken, omdat ze zo vooraan in mijn brein zitten, en daarom ook heel Nederland door zou rijden om leerlingen te bezoeken. En mijn zwakte leidend zou zijn om mijn visie uit te dragen. Dan had ik namelijk direct gezegd: Klinkt als een plan! Laten we starten!

Dit deed ik niet alleen, maar met 34 collega’s, mijn leidinggevende, de collega’s van de Koala school, COA, Nidos, hulpverleningsinstanties, de leerplichtambtenaar, veel vrijwilligers, een donateur die in me geloofde, vriendinnen die naar mijn ervaringen luisterden en mijn ouders, zus en oma die mij altijd aanhoorden en hun steentje bijdroegen! Dank voor deze ongekend mooie tijd en de ervaringen die ik op heb mogen doen en met jullie mee mocht maken of delen!

Tot na de vakantie.