27. Heb je weer zo’n uitkeringstrekker

Dit verhaal is een vervolg op verhaal 24 ‘Een bloedneus en de IND’. Dit verhaal eerst lezen? Klik hier.

Sinds Khalid alleen in Utrecht woont, gaat het niet zo goed met hem. Hij is eenzaam en zakt weg in het gamen en blowen. Inmiddels staat hij vastgepind in mijn WhatsApp-lijst en stuur ik hem bijna dagelijks een berichtje. Waarom? Puur om te laten weten dat er iemand is die aan hem denkt. Inmiddels ben ik drie keer bij hem in Utrecht geweest. Dan drinken we een kop koffie of een biertje. Betalen zit er dan niet in; Khalid trakteert. 

Tussentijds komt hij nog een keer in Weert. We drinken een biertje tegenover het station en Khalid vertelt hoe het nu echt met hem gaat. Hij huilt. Hij kan voor zijn gevoel geen kant meer op. In Nederland is hij een ‘buitenstaander’ en terug naar zijn thuisland kan hij niet. Hij zal zijn leven niet veilig zijn nu hij geen Moslim meer is. In Nederland had hij iets opgebouwd met mensen, maar niks voelt voor hem als blijvend. Alle mensen die hij ooit hielp, verdwijnen uit zijn leven of vergeten hem. Gezinshereniging zit er voor hem inmiddels ook niet meer in, omdat hij al 18 was toen hij status kreeg. Te laat om de gezinshereniging nog aan te kunnen vragen.

Eenzaam en alleen

Khalid is eenzaam en alleen. De laatste keer dat ik hem zag gaf hij aan dat hij een groot geheim met zich meedraagt. Een geheim dat niet tot problemen zal leiden, maar hij kan het niet vertellen. Ik respecteer dit maar dwing erop aan dat hij het tegen iemand vertelt. Vanuit eigen ervaring weet ik dat een probleem zoveel minder wordt wanneer je het deelt met een ander. 

Hij respecteert en waardeert de zorgen die er om hem zijn. Hij ging naar de psycholoog en voerde de gesprekken. Toch geeft hij aan dat hij na deze gesprekken weer naar huis gaat en weer met dezelfde problemen en zorgen zit. Echt helpen doet het hem dus niet. Hij vertelt: de laatste keer dat ik thuiskwam van een afspraak stond er een verrassing op mij te wachten. Er stond politie voor de deur. Ik vermoed dat de zorgen van de psycholoog te groot waren. Khalid moest mee naar een soort van ziekenhuis vertelt hij. Ik schrik hiervan, maar laat hem dit niet zien. Hij krijgt medicatie en kan uiteindelijk weer naar huis.

Alles voelt kansloos

Het leven heeft voor Khalid geen zin meer. Het lukt hem niet om een baan te vinden; waardoor hij veel te weinig geld heeft. Zijn uitkering is minimaal en daardoor is het wonen in Utrecht voor hem net te duur. Echte vrienden lijkt hij niet te hebben. Het contact met zijn ouders en broer gaat op en af. Voor zover ik van hem begrijp is zijn broer onlangs benaderd voor het leger. Weigeren zit er dan niet in.  

Zijn broer in Nederland kan het maar moeilijk accepteren dat Khalid ervoor gekozen heeft om de Islam niet meer na te leven. De contacten tussen hen gaan op en af. Hij is zoekende in het leven en weet niet goed wat te doen. Alles voelt kansloos. Een verloren ziel maar een oh zo lieve en goede jongen. 

Enjoy your day

Deze week kreeg ik 4 dagen achter elkaar geen reactie van hem. De berichten werden afgeleverd, maar niet gelezen. Ik belde hem, maar hij nam niet op. De schrik sloeg mij even om het hart. In mijn gedachten was ik aan het bedenken hoe ik kon checken of hij überhaupt nog in leven was. Hij had verteld dat er tijden tussen zitten dat hij met niemand praat behalve met mij (dat ene berichtje in de avond). Ik zou de gemeente kunnen bellen? 

Gelukkig kwam na 5 dagen een bericht van hem: Lieve Martina, my apologies. I was unconscious. I didn’t use my phone since last week. I really don’t know what I should say. I hope you are fine. Enjoy your day. Het blijft spannend met hem en het voelt niet goed. Binnenkort zal ik hem weer opzoeken en ik zal blijven doorgaan met het versturen van mijn berichtjes. Ik ben benieuwd of Khalid de knop kan kan omzetten en een mooie toekomst zal gaan krijgen met veel geluk, een vrouw en kinderen. Dit verdient hij! 

Een verhaal van zo’n jongen raakt mij; omdat ook hij maar één leven heeft. Hij is nog zo jong en verdient het net als ieder ander op deze wereld om gelukkig te zijn. Hij krijgt het misschien niet helemaal goed op de rit, waardoor er vast mensen zullen zijn die denken “Oh daar heb je weer zo’n gelukszoeker die een uitkering komt trekken”. De werkelijkheid is alleen vaak zo veel pijnlijker; die uitkering zorg namelijk echt niet voor het geluk. Daar moet iemand zelf naar op zoek en die zoektocht is soms verrekte moeilijk wanneer je de kracht er simpelweg niet voor hebt.. Zeker wanneer je door externe omstandigheden gedwongen werd om keuzes te maken. 

5 jaar later

Inmiddels zijn we 5 jaar verder. Ik volg Khalid nog altijd en onlangs had ik even kort contact met hem. Op zijn verjaardag stuurde ik hem een foto van ons en feliciteerde ik hem. Hij stuurde: “You made my daaaay! I love you.” Deze tekst gevolgd met een spookje. “Spook” was een van de eerste woorden die ik hem leerde, waarschijnlijk omdat ik hem er met zijn gebroken neus, dunne lichaam en witte gezicht als een spookje uit vond zien. Wat zou ik sommige van deze jongens en meiden nog graag langer aan de hand houden… het zijn er alleen te veel en al met al vertrouw ik erop dat ze zullen gaan staan maar vooral dat ze me weten te vinden als ze me nodig hebben.

De namen in dit verhaal zijn veranderd om zo de privacy van mijn leerlingen te beschermen.