11. Corona: lockdown deel 2

Dit verhaal is deel 2 van verhaal 10 ‘Corona: lockdown deel 1’. Nog niet gelezen? Klik hier. 

Ritme en regelmaat

Raar wat structuur en ritme met een mens doen en hoezeer ik dit in ieder geval nodig lijk te hebben. Ik werkte nog bijna dagelijks op school maar de structuur was weg. Niet meer ’s avonds sporten, geen afspraken meer, later starten, vanuit thuis werken etcetera. Ik droomde raar en onrustig. Met een Kalasjnikov moest ik wat mensen neerschieten en alsof ik nooit anders had gedaan vroeg ik welke mensen precies. Vreemde dromen… En ‘s morgen had ik no clue welke dag het was.

De momenten op school waren me dierbaar. Met een aantal collega’s kwamen we erachter dat we het echt nodig hadden om op school te zijn, elkaar te zien en samen te werken. De maatregelen waren prima te waarborgen en zo voelden we toch dat we de leerlingen konden ondersteunen. Dit naast de zaken die gewoon doorliepen en geregeld moesten worden. De wereld stond niet volledig stil en voor het einde van het schooljaar moest er toch het nodige opgepakt worden. Daarnaast hadden we het emotioneel nodig om een beetje structuur, ritme en elkaar te hebben. Steeds meer collega’s durfden en wilden weer op school komen werken met gepaste afstand natuurlijk. 

Samen sta je sterk!

Samen hebben we elkaar er doorheen geholpen. We zaten zo vaak als mogelijk op het schoolplein met een biertje om even te doen of er op dat moment verder niks aan de hand was. We wisselden elkaar af in moeilijke momenten, luisterden naar elkaar en droegen zorg voor de leerlingen. Met plezier heb ik mogen ervaren hoe lief en betrokken de docenten waren bij de leerlingen en hen in deze tijd de steun boden die ze nodig hadden. Dit ging zo veel verder dan alleen docent zijn en je online lessen draaien. Ik ben een beetje meer van mijn collega’s gaan houden in deze tijd en hetgeen we op onze school neergezet hebben. Enorm trots op de bevlogenheid en de inzet die er geboden is. 

Zo sprak ik een docent en hoorde ik dat hij onderweg was. Hij had net twee uur gefietst met een leerling, omdat hij eenzaam was en de Ramadan zonder zijn familie had moeten doorbrengen. Docenten stuurden pakketjes op, gaven ze af, brachten plantjes, moesten hoge bergen huiswerk nakijken en weer gesorteerd klaarleggen, gingen skaten, shoppen toen het nog kon, naar het bos, leerden leerlingen fietsen, gaven extra uitleg, reden naar school om even met leerlingen te praten, maakten online lessen, een leslokaaltje op zolder, belden uren met leerlingen, gaven laptops af om overleggen überhaupt mogelijk te maken, bedachten leuke challenges, maakten de meest belachelijke filmpjes en zetten zich volledig in om de leerlingen actief en betrokken te houden in de eerste plaats bij het leven en eventueel bij de lesstof. 

Steentje bijdragen

Ik probeerde ook mijn steentje bij te dragen door daar in te springen waar ik leerlingen wat onderuit zag zakken. Ik maakte de appgroep van NTC de oranje kameel aan voor het gevoel van saamhorigheid en probeerde de collega’s uit het team de ruimte te geven om met deze bizarre wereld om te gaan waarbij zij zich goed voelden maar om het toch samen te doen! Niemand wist hoe het ging lopen, ook ik niet. 

Met de week werd ik slechter in het voorzitten van de online vergaderingen, maar we hielden vol. De video calls met andere partijen waren ook niet altijd optimaal, maar ik vond het mooi dat er in mogelijkheden gedacht werd en dat we hierdoor toch vooruit konden. Ik amuseerde me met hoe onvoordelig mensen voor hun scherm konden gaan zitten en hoe de spanningsboog van leerlingen knapten gedurende deze overleggen. Maar ook van huilende baby’s, blaffende honden, kinderen die even gecorrigeerd moesten worden, stress over het middagslaapje en noem maar op. Deze vergaderingen gaan we niet snel meer vergeten.

Extreem veel angst

Via Facebook koppelde ik een vrouw aan een leerling die geen euro te besteden had en vanaf dat moment verzorgde zij zijn maaltijden. Ik kwam bij leerlingen aan huis of ging naar hun kamer wanneer ik ze niet zag, hing rondom school en met het gehele team probeerden we zo goed als mogelijk beschikbaar te zijn en zo houvast te blijven bieden in deze tijd. Deze jongeren komen uit landen vol stress en paniek en wanneer ze dan in Nederland op het AZC wonen schiet ook Nederland (en de rest van de wereld) in stress en paniek en worden ook hen maatregelen opgelegd. Maatregelen die ze niet altijd helemaal snappen. Er heerste veel angst op het AZC en het idee om als ratten in de val te zitten wanneer het op deze beperkte ruimte uit zou breken, maakte het er niet veel beter op.

Het zijn geen irritante oude besjes

Een bezoekje bij mijn oma in de hal, de nieuwe vriend van mijn nichtje die dagelijks een extra portie voor haar kookt, de bloemen die mijn vader naar haar brengt, de boodschappen die mijn oom voor haar doet.. We dragen allemaal ons steentje bij en slepen elkaar door deze tijd die ieder op zijn of haar eigen manier ervaart. 

Toch besefte ik, toen ik naast mijn 1 meter 20 grote oma stond, die braaf al die tijd binnen is gebleven, dat ze al twee maanden zonder fysiek contact moest doen. Geen knuffel, geen kus, geen aai over de bol van haar kleinkind. Fysiek contact is misschien wel net zo essentieel als boodschappen. Mijn zus legde mij uit dat oma had aangegeven niet zelf meer boodschappen te durfde te doen. Ze kon geen rekening houden met de anderhalve meter afstand. De uitleg was duidelijk, maar voor oma was het te veel; ze moet kijken waar ze loopt, haar tas in de gaten houden, haar kar mee trekken, haar lijstje lezen, de weg zoeken, kijken waar alles staat en dan nu ook nog extra op de mensen om zich heen letten. Ik begrijp dat dit teveel kan zijn. Het zijn geen irritante oude bessen die de regels aan hun laars lappen, het is simpelweg voor sommige misschien te veel om rekening mee te kunnen houden.

#stayhomenotforme

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik mij niet eenzaam heb gevoeld. Ik heb geen recht om te klagen en toch is dat wat ik doe, want soms voelde het gewoon even helemaal Kut, met een hoofdletter dus. En ik weet het... In je eentje zou het best prima te doen moeten zijn, maar ik miste toch een beetje actie in mijn leven, ondanks dat ik in totaal nog geen dag echt binnen heb gezeten. 

De dag dat iedereen klapte voor het verzorgend personeel heb ik op de bank voor mijn vriendinnen geklapt die aan thuisonderwijs moesten doen. Zeer zeker hebben veel gezinnen het niet gemakkelijk gehad. Kinderen die aangaven dat bij hun juf op school 13-5 wel altijd 6 is, dus mama geen goede juf is en niks begrijpt! Video calls doen terwijl ze surveillancedienst draaiden en om 20 uur ram van de kaart waren en dag één er pas op zat... Zo heeft iedere situatie wellicht z’n strubbelingen meegebracht in deze tijd. 

Geen vrijwilligerswerk meer voor mij

Mijn reis naar Lesbos werd gecanceld. Geen vrijwilligerswerk voor mij en niet helpen op het vluchtelingenkamp. Wat een onwijze tegenvaller. Ik had enorm uitgekeken naar deze reis en wat moest ik nu met twee weken ‘vakantie’. Deze reis zou een afsluiting zijn voor mijn jaren werken met vluchtelingen. Het sluiten van het AZC werd steeds meer werkelijkheid. Ik zag mezelf binnenkort al de honderden foto’s van de muur halen op school. Maar die jaren ervaring, inzichten, struggles, lol, verdriet, plezier en warmte neemt niemand mij meer af. Ook in deze tijd heb ik nog met veel oud-leerlingen contact gehad en zijn de herinneringen die we ophalen mooi en bijzonder en weet ik dat veel van deze leerlingen misschien voor nu uit het oog zijn, maar zeker nog in mijn hart zitten net zozeer als hun herinneringen bij ons, in hun hart zitten. Het was een moeilijke tijd maar het waren de beste dagen.

Een rijk mens

Ik verlangde naar gezellige avonden eten met vriendinnen en eindigen in de kroeg. Hockeyen op de zondag, kickboksen met de mensen die ik iedere week beter leerde kennen, hardlopen om 6 uur ’s ochtends en mezelf leren zwemmen tussen de senioren bij de Laco.

Ik mag me rijk rekenen met alle lieve mensen om mij heen. Ik facetime met een vriend die ik eigenlijk al jaren mis en de meest geweldige en hilarische avonden mee heb gehad Bijna iedere avond checkte ik even in houseparty in, om vervolgens met een andere vriend van vroeger keer op keer mijn avondritueel door te nemen of ter ondersteuning bij die puzzel van net iets teveel stukjes. Ik wandelde met een vriend die in de laatste jaren een speciaal plekje bij mij heeft gekregen en ik enorm trots ben op waar hij nu staat. Ik zat met vriendinnen bij mijn kachel, aten toastjes en dronken wijn. Ik kletste met de buurman en we suggereerden hoe alles zou gaan lopen. Ik belde iedere dag mijn oma, om even te laten weten dat ik aan haar dacht. Ik kocht vissen voor wat leven in huis, nam afscheid van een vis en kocht weer twee nieuwe. Ik kocht een bokszak om deze tijd strakker uit te komen en even mijn energie kwijt te kunnen. Ik belde mijn opvangmama, gaf mijn nieuwe boompjes trouw iedere dag water en kreeg hierbij tips van de overburen. Ik focuste me op een nieuwe baan, genoot iedere dag van mijn huis en de mogelijkheden die ik heb, mijn goede gezondheid, de liefde om mij heen en de mensen die ik graag om mij heen heb, die soms aanvoelde wat ik nodig had net zoals ik dat bij hen probeerde te doen. 

Uit de zesde versnelling

Mijn leven werd even uit z’n zesde versnelling gehaald. Ik slipte enigszins even uit de bocht bij het afremmen, maar het deed me beseffen hoe dankbaar ik ben voor de lieve mensen om mij heen die er voor mij waren en waar ik deze tijd op terug heb kunnen vallen. We zullen ons nog even goed aan de afstand moeten houden. De moeder die deze week in mijn armen valt en me zo dankbaar is, kan ik niet wegduwen maar pak ik stevig vast. Net als de leerling die onbeholpen voor me staat om afscheid te nemen of de collega die er even doorheen zit. Dit wordt een uitdaging voor me bij nog zoveel leerlingen en ouders die school gaan verlaten.

Gaat het nu daadwerkelijk om de terrassen, op stap kunnen, naar de bioscoop, naar de oudere mensen op bezoek gaan, uit eten kunnen, samen sporten, studenten op scholen in plaats van thuisonderwijs, op locaties werken in plaats van thuis, op vakantie kunnen, elkaar even vast kunnen pakken? We kunnen het heel zeker anders, op afstand en toch gelukkig zijn met wat we hebben. Maar mijn antwoord is volmondig ‘ja’. Al die dingen maken het leven toch een stuk mooier en leuker. Dus hoop ik van harte dat ik ‘een pandemie meemaken’ snel af kan vinken op mijn to do list. 

Hoop!

Laten we hopen dat de linten voor de ramen van de verzorgingstehuizen snel verdwijnen. Dat de (oudere) mensen niet meer in eenzaamheid zullen sterven. Dat veel de bedrijven de crisis overleven, de gezinnen hier ongeschonden uit komen, de eenzame mensen snel weer in contact komen met anderen en dat we vasthouden aan hoe goed we voor een ander kunnen zijn. 

Maar voor nu: de vloeren zijn afgeplakt, de desinfecteer spullen staan klaar, de regels hangen op de muren... Want we zijn er nog niet, maar goed gaat het komen. Laten we de leerlingen en onszelf weer structuur bieden, lol hebben met elkaar en er nog een paar onvergetelijke weken van maken. Lieve collega’s, dank voor jullie inzet, motivatie, gezelligheid en betrokkenheid in deze tijd. Jullie zijn er geweest voor hen die het nodig hadden!