24. Een bloedneus en de IND

In mijn eerste week als assistent teamleider werd ik direct aangesproken op mijn verantwoordelijkheidheid. Khalid was met het gymmen tegen de muur gerend. Hij zat aan de zijkant op de grond en zakte geregeld weg. Zijn neus was dik en hij keek erg ongelukkig. Tja, wat te doen? Snel de BHV’ers erbij geroepen, maar uiteindelijk moest hij toch met de ambulance naar het ziekenhuis. Het bleek gelukkig allemaal wel mee te vallen, maar Khalid zit vanaf dat moment in mijn hoofd.

Khalid was nog net geen 18 jaar toen dit gebeurde. Hij was nog een paar dagen 17 en daarom mocht hij ingeschreven worden bij ons op school. Zijn voogd heb ik niet meer gezien, dit omdat hij nu toch bijna 18 was en het zelfstandig moest gaan redden. Daar zat hij dan… In een vreemd land, alles nieuw, op een AZC; met een gebroken neus. Ik besloot Khalid met enige regelmaat op te zoeken. Hij verzuimde met vlagen veel, kreeg het maar niet geregeld, zakte soms wat onderuit en zag amper nog perspectief. 

Mannen onderling

Wekelijks bezocht ik hem op zijn kamer om te kijken hoe het met hem ging. Khalid sliep eerst in gebouw 5 met ongeveer acht andere mannen op een kamer. Deze mannen waren allemaal heel wat ouder dan Khalid en hadden geen school. Ze zaten veel op hun kamer, waren aan het kaarten, aan het roken of aan het kletsen. Voor Khalid was dit geen goede omgeving. Wanneer ik ook maar één voet in het gebouw zette werd ik al aangesproken door mannen: juf Khalid? Ze wisten allemaal dat ik geregeld voor hem langs kwam.

Na enige tijd veranderde Khalid van gebouw. Het mannen gebouw was toch niet zo’n succes. Khalid kwam samen op een kamer met Mihemmed. Mihemmed was kapper een knipte de gehele mannelijke bevolking van het AZC. Hij vroeg twee euro per persoon. Geregeld trof ik een leerling aan op de kamer die dan het liefst onder de kaptafel weg wilde duiken, omdat hij eigenlijk op school hoorde te zijn. Een kappersbezoekje en vervolgens twintig minuten te laat komen met een strak kapsel leek voor velen geen probleem. Mihemmed vroeg, ondanks de dure scheermessen die hij gebruikte, maar een kleine bijdrage voor zijn kunsten. Zijn insteek was niet om eraan te verdienen; hij wilde anderen helpen en zijn dienst verlenen. 

Een persoonlijk vluchtverhaal

Khalid en Mihemmed gingen goed samen. Mihemmed probeerde Khalid geregeld aan te sporten om naar school te gaan. Toen Khalid naar de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) kon voor zijn interviews kreeg hij plots enorm veel stress. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij droeg een geheim met zich mee maar kon dit niet vertellen. Na enige tijd nam hij mij in vertrouwen en vertelde hij me een verhaal waarvan hij dacht dat hij het niet met IND zou kunnen delen. Ik heb Khalid samen met Vluchtelingen Werk Nederland ervan weten te overtuigen dat hij dit juist aan moest geven bij de IND; het zou veel vertellen over zijn persoonlijke vluchtverhaal en persoonlijke vluchtredenen kunnen doorslaggevend zijn in het besluit of je terug moet of mag blijven. 

Khalid was bang voor de tolk; wat moest die wel niet van hem denken. Zou de tolk hem niet veroordelen..? Het was Khalid zijn geheim maar hij zou het bij de IND toch echt moeten delen. En hij deed het!

Schaamte

Vervolgens kwam Khalid in de zogenoemde verlengde procedure terecht. Waarschijnlijk vanwege de drukte die er op dat moment was maar voor Khalid was de reden duidelijk: hij had het niet moeten vertellen. In zijn optiek was dit toch verkeerd geweest. 

Na een week geen Khalid te hebben gezien besloot ik op een vrijdag bij hem langs te gaan. Hij zat op zijn kamer en het ging niet goed. Hij vertelde dat hij zich enorm schaamde. Enkele dagen geleden had hij teveel gedronken en was door een onbekende van een bankje geplukt en terug naar het AZC bracht. Khalid schaamde zich enorm. Ik probeerde hem te steunen door hem mijn blamages, met iets te veel drank op, te vertellen. Het leek iets te helpen. Khalid leek zich iets minder schuldig en slecht te voelen en besefte dat hij nu ook zijn verhaal prima aan mij kon vertellen. De uitvlucht naar drank en blowen kwam bij hem duidelijk omdat hij de stress niet kon verdragen. Hij schaamde zich hier enorm voor maar wilde met momenten gewoon echt even niets meer hoeven voelen. 

Licht aan de horizon

Na het bezoek wenste ik hem een fijn weekend en liep ik terug naar mijn auto. Toen ik net in de auto zat ging mijn telefoon. Khalid... “Juf!! Ben je nog op het AZC?”. Ik vroeg hem wat er was. Hij vertelde me dat hij bij de post was geweest en hij had status! Ik draaide om en ging met een klein sprintje terug naar het AZC. Bij de receptie stond hij mij al op te wachten met de brief in zijn handen. Ik feliciteerde hem met een dikke knuffel en Khalid leek me niet meer los te willen laten. Hij huilde en was enorm blij. Een beetje licht aan de horizon.

Enkele maanden later nam ik afscheid van hem. Hij had een kamer in Utrecht gekregen en kon eindelijk weg van het AZC. In zijn eentje op naar Utrecht, in zijn eentje op naar een nieuw avontuur.

Deel 2 van dit verhaal lezen? Klik hier.

De namen in dit verhaal zijn veranderd om zo de privacy van mijn leerlingen te beschermen.