40. Een bruiloft zonder bruidegom

Hanifa, wat een lieve, mooie en sterke meid. Hanifa is met een bijzondere oom en twee broertjes (14 en 16) naar Nederland gekomen. Na een heftige vlucht was het vinden van rust op het AZC erg moeilijk. Het waren 3 alleenstaande begeleide asielzoekers (eerder werden zij BAMA's genoemd). Aan de begeleiding van oom had ze niet veel, hij zorgde alleen maar voor meer stress. Hanifa voelde zich verantwoordelijk voor haar twee broertjes maar dit viel niet mee.

 De twee kwamen vaak te laat of niet naar school. Hanifa had hier last van en raakte zelf uitgeput. Op school kwam ze mij om hulp vragen of ik alsjeblieft met de jongens wilde praten omdat ze naar mij vast wel zouden luisteren. Natuurlijk deed ik dat en Hanifa was dankbaar. Niet alleen besprak ik met de jongens dat ze naar school moesten komen maar ook dat ze hun zus moesten ontzien en mee moesten helpen om het met z'n drieën te regelen en de kamer opgeruimd en schoon te houden.

Hun voogd had in tussentijd geregeld dat ze los werden gekoppeld van oom. De jongens kwamen steeds beter naar school en ook Hanifa leek een beetje haar rust te gaan vinden. Het volgende probleem had zich alleen reeds aangekondigd: als alleenstaande minderjarigen mochten ze niet meer zelfstandig op een AZC wonen. De jongens zouden naar een KWE (kleine wooneenheid) en KWG (kleine woongroep) gaan en Hanifa naar een regulier AZC, omdat ze inmiddels 18 was geworden.

Dit was niet de bedoeling. Vanuit thuis hadden ze één opdracht meegekregen en dat was bij elkaar blijven. Door de wetgeving in Nederland ging dit simpelweg niet meer. Dit bracht wederom behoorlijk wat stress met zich mee. Uiteindelijk zijn de jongens en Hanifa naar Eindhoven naar een KWE en KWG gegaan. Hanifa zou eigenlijk tijdelijk op de KWE mogen ‘logeren’ bij haar broertje. Helaas besloot COA uiteindelijk anders en moest Hanifa toch alleen in een appartement gaan wonen in Eindhoven.

Grote zorgen

Voor ze vertrok kreeg Hanifa een relatie met Khaled. Khaled was een erg leuke en intelligente jongen die met zijn vader naar Nederland was gekomen. Hij pikte de Nederlandse taal snel op en heeft me verschillende keren geholpen door zijn vluchtverhaal te vertellen aan mensen die de school kwamen bezoeken. Knap hoe hij dit deed. Het was mooi om te zien hoe deze twee elkaar gevonden hadden.

Op een dag kwam Khaled echter overstuur naar de docent en gaf aan dat hij zich erg zorgen maakte om Hanifa. Haar telefoon was uit en de laatste berichten waren niet goed. Hij was bang dat ze zichzelf wat aan zou doen. Hij had wel een idee waar ze zou kunnen zijn. Twee docenten en Khaled zijn naar het kerkhof gegaan. Hier troffen ze Hanifa aan die er volledig doorheen zat. Blij haar weer terug gevonden te hebben maar het was haar duidelijk allemaal erg zwaar geworden.

Een etentje en groot nieuws

Toen Hanifa en haar broers en Khaled al langere tijd weg waren kreeg ik weer contact met Hanifa. Langere tijd had ik niks van haar vernomen maar nu zocht ze het contact weer op. Haar ouders en kleine broertje zouden komen en ze vroeg me om langs te komen. Dit deed ik. Het was een gezellig etentje waarbij ik merkte dat de ouders gedreven waren en waarvan ik het volste vertrouwen heb dat ze in Nederland zullen aarden. Daarnaast hoopte ik van harte dat Hanifa haar moeder/zorgrol weer enigszins bij haar ouders terug kon leggen (ondanks dat ze nu toch ook wel zorg droeg voor het welzijn van haar ouders).

 Na het etentje waren Hanifa en haar ouders verbaasd dat ik niet bleef slapen. Hanifa wilde nog buiten gaan lopen en een ijsje gaan eten en shisha roken. Ik beloofde dat ik snel terug zo komen. Enige tijd later kreeg ik en bericht van Khaled. Hanifa en hij waren nog altijd een stel. Khaled had mijn voicemail ingesproken waarin hij vertelde dat ze gingen verloven en dat ik van harte uitgenodigd was voor het feest! Dit vond ik geweldig. Graag was ik hierbij! De datum gaven ze door en ik hield vrij.

Onbereikbaar

Een paar dagen voor het verlovingsfeest kreeg ik een verontrustend bericht van Hanifa. Ze kon Khaled niet meer bereiken. Ze was bang dat er iets gebeurd was maar ook bang dat hij de verloving wilde cancelen. Dit omdat zijn ouders tegen waren. Hanifa had me eerder al verteld dat de ouders van haar en Khaled elkaar zouden gaan ontmoeten en dan zou duidelijk worden of ze zich zouden verloven. De eerste keer was niet goed gegaan en Hanifa was enorm verdrietig. De ouders hadden het blijkbaar afgekeurd. Hoe bizar was dit? Ik ben ook niet direct voorstander van verloven op deze leeftijd maar Hanifa had me verteld dat dit meer was om aan de buitenwereld openbaar te maken dat ze een relatie hebben. Trouwen zou later kunnen volgen en hoefde ook echt niet snel te gebeuren.

Hanifa was ten einde raad toen ze me belde en vroeg om hulp. Wat moest ze doen? Hoe moest ze het doen? Ze wilde contact maar het lukte niet. Dikke tranen en veel onzekerheid. Ik besloot bij haar langs te gaan. Daar zat ze; een hoopje ellende. Alles was klaar voor de dag erna. Haar jurk, de kapperafspraak, het eten… Wat een drama was dit. In tussentijd was het contact tussen de ouders alleen maar verslechterd. De vader van Hanifa liet me berichten horen die ik natuurlijk niet verstond, maar waarvan ik goed begreep dat ze niet positief waren.

De ouders van Khaled gaven aan niet te weten waar hij was en gaven de ouders van Hanifa de schuld wanneer er iets met hem zou gebeuren. Ik troostte Hanifa zo goed als ik kon maar de wanhoop bij haar was niet weg te nemen. De ouders van Hanifa gaven aan dat hij nog tot 's avonds 12 uur had om iets van zich te laten horen maar dat het feest gecanceld zou worden. Khaled was welkom bij hen en ze zouden hem ontvangen, ook nadat hij niks van zich had laten horen. Maar wanneer hij 's avonds niks zou laten horen was de conclusie dat het geen echte man was en als hij hier zo mee omging, hoe moest hun toekomst er dan wel niet uitzien?!

En door…

Toch hield het me ook echt wel bezig waar Khaled uithing en waarom hij niet communiceerde? Had hij ruzie met zijn ouders? Was hij weggelopen? Hanifa vroeg of ik hem wilde bellen. Dit deed ik maar Khaled nam niet op. Zijn telefoon was uit. Hanifa probeerde op alle manier met hem in contact te komen en wilde naar zijn school gaan of naar zijn ouders.

Een hele tijd later stuurde ik hem een berichtje maar hierop blokkeerde hij me. Ik belde Hanifa geregeld en probeerde haar sterk te maken en te laten geloven dat Khaled niet haar man zou zijn. Ze bleef overeind en pakte de draad weer op!  Vol trots stuurde ze me enige tijd later een foto van haar met een tandartspakje aan in een praktijk. Ze stuurde: wie is dit?? Hanifa gaat komend schooljaar starten met de opleiding tot tandartsassistente. Tot die tijd werkt ze in een supermarkt, doet ze nog altijd vrijwilligerswerk op het AZC in de buurt en is ze bezig met de inburgering!

Hanifa, een meisje met een hart van goud en oh zo sterk!

De pijn in deze situatie ervaar ik er vooral in dat twee jonge mensen die elkaar oprecht gelukkig maakten niet verder kunnen omdat ouders nog zo een grote rol spelen in de keuzes van de partner. Ik weet van allebei dat het hen goed vergaat, dat ze goede opleidingen hebben gedaan, werken en een nieuwe relatie hebben. Ik weet alleen zeker dat ze allebei behoorlijk gekwetst zijn door hoe dit verlopen is. Ook nu vind ik het nog altijd moeilijk om te zien en ervaren dat relaties in de Arabische cultuur vaak complex zijn. Verkeringen op school moeten geregeld stiekem en ouders en broers mogen er niks van afweten. Dit terwijl het zo belangrijk is voor de zelfontplooiing en ontwikkeling van deze jonge mensen. Daarnaast gun ik hun met heel mijn hart om in de moeilijk situatie waarin ze zitten en het leed dat er al is geweest, om gewoon ongecompliceerd verliefd en gelukkig te zijn! Hoe lang het dan ook duurt..

De namen in mijn verhalen zijn veranderd om zo de privacy van mijn leerlingen te beschermen.