Het verhaal van Rizwan. Een jongen die extreem goed Nederlands praat, schrijft en leest, sport op hoog niveau en heeft een mooi hart waarvan duidelijk is dat hij dit van zijn moeder heeft. Zijn toekomst in Pakistan? Niet te zeggen… Ik hoop alleen dat hij de 2,5 jaar die hij hier is geweest kan koesteren.

Met iets meer dan frisse tegenzin kwamen ze zich aanmelden: Adan en Diyar. Beiden al de nodige tijd in Duitsland doorgebracht en spraken dan ook volop Duits. "Deze school was geen school", "deze school was niet goed". Met enkele tegenzin en moeite kwamen ze, maar met veel verdriet vertrokken ze uiteindelijk ook weer…

We hebben ons best gedaan en hebben de wegen bewandeld die we konden. Ik zou zo nog twee jaar doorgaan als dit nodig was om ons doel te bereiken. Om Heydar en Marvin veilig terug naar Nederland te krijgen. Maar de regel- en wetgeving hier laten het niet toe en de organisaties die we voor hulp kunnen benaderen raken op. Zouden we iets over het hoofd zien? Een organisatie vergeten? Is deze vraag echt zo onmogelijk zoals hij nu voelt?

Raar wat structuur en ritme met een mens doen en hoezeer ik dit in ieder geval nodig heb. De momenten op school waren me dierbaar. Met een aantal collega’s kwamen we erachter dat we het echt nodig hadden om op school te zijn, elkaar te zien en samen te werken. Samen hebben we elkaar er doorheen geholpen. Samen sta je sterk en ik ben een rijk mens!

Corona. Tja, wie heeft er niet mee te dealen gehad? Het voelde allemaal maar vreemd, maar ik had meer last van de structuur die weg viel, de dagen en momenten alleen thuis en gemis van mensen om mij heen. Maar toch had corona zo ook zijn charme, het verbond mensen en gaf een gevoel van saamhorigheid die mij goed deed.

Collega Maud was klaar met zeventien analfabeten of laaggeletterden. Voor ze een groep aan het werk had gezet was de andere groep alweer aan het niksen en omgekeerd. Flexibel als we zijn wordt er het een en ander verschoven. Na week 1 dacht ik dat ik geveld was door Corona, maar wellicht was het de inspanning voor het draaien van de klas. Respect voor Maud!

Even iets anders dan mijn reguliere verhalen - een opinie stukje naar aanleiding van een artikel in het NRC over kamp Moria. Al enkele weken zie ik wat de situatie daar voor effect heeft op de kinderen waarvan hun ouders daar wonen. Ik deel dit omdat ik denk dat wanneer we verhalen delen, we dingen tastbaar maken. Dan is een deal honderd om honderd opeens geen cijfermatig wegstrepen maar een verhaal van mensen. En een verhaal van leed.

“Martine, heb je een afspraak met deze man?” Nope. Geen idee! Tien minuten later zat hij boven voor een intake. Ahmad komt uit Afghanistan. Hij kwam zich aanmelden voor school. Op papier is Ahmad 18 jaar en mag hij dus nog naar school. Nu is het alleen zo dat ik mij jong voel naast Ahmad. Dat overkomt me wel eens vaker maar wij hanteren netjes de leeftijd die op hun ID staat, trekken een keer onze wenkbrauwen op, oordelen verder niet en schrijven ze in.

Het is inmiddels even geleden maar een verhaal dat zeker niet mag ontbreken. Het was een tijd lang nog geheim en vanwege AVG en ander gedoe kon deze info lange tijd niet met de school gedeeld worden. Soms moeten mensen gewoon even nadenken, simpelweg even een beetje nadenken met hun hart en niet zo dom doen. Zo, overduidelijk zijn we anderhalf jaar verder, maar kan ik me hier nog druk om maken.

Het was zo ver… De eerste Marokkaanse leerling werd ingeschreven; Ayoub. Ayoub is een jongen van een jaar of 17. Ayoub deed zijn bijnaam van crisis Marokkaan eer aan en wist geregeld voor problemen te zorgen. Hij stak matrassen in de fik, zwaaide met messen en belde tot vervelens toe 112 omdat hij zijn jas kwijt was.

Ismail vertelde dat hij in het centrum moest zijn. Maar hoe, waar en waarom? Geen idee, maar we zien het wel. Hij deed zijn best om het duidelijk te maken: “niet wasmachine”. Nou, prima. Ik zou er later wel achter komen waar het wel om ging.

Ik denk vanuit beperkingen; dit biedt mogelijkheden. Ik besefte het laatst. Ik zal enige uitleg nodig hebben, maar ik geloof dat het uitgaan van beperkingen de basis is van mijn visie. Waarom? Ieder mens heeft beperkingen. Mensen aanspreken op deze beperkingen laat ze onzeker, angstig en onveilig voelen. Vanuit deze basis kun je je niet ontwikkelen.

Ons Habtom. Al twee jaar is hij bij ons. Een Eritreeër van inmiddels 19 jaar met een hart van goud. De zorgen om Habtom zijn groot. Hij begrijpt compleet niet wat er van hem verwacht wordt. Wel heeft hij zoveel daadkracht dat hij alles voor een ander doet en zal doen. Nooit zal ik vergeten hoe hij mij een keer te hulp schoot.

Fatih had een bril maar deze is hij kwijt geraakt. Aan mij de taak om dit op te lossen. Alsof het zo had moeten zijn opende Pearle Opticiens een nieuwe winkel in Weert. De eerste tien bezoekers kregen een gratis bril! Voor Fatih was dit absoluut geen overbodig uitje, want hij is een molletje zonder bril.

Ruim duizend leerlingen van over de hele wereld opvangen, het is een opgave geweest. In 4,5 jaar tijd heb ik jongeren kunnen helpen, maar heb ik ook mezelf nog beter leren kennen en ontwikkelen. Nu ben ik erachter: mijn zwakte is nu mijn kracht.