INTERVIEW DE LIMBURGER

“We gaan het daar niet even fiksen. Het is een druppel op een gloeiende plaat.”

Foto: David Galjaard

Voor Dagblad de Limburger spraken Janneke en ik met Erwin Schmidt .

‘Met volle angst vooruit’ om hulp te bieden in vluchtelingenkamp op Lesbos

(Dagblad de Limburger: door Erwin Schmidt)

(Foto: Jeroen Kuit)

Op tweede kerstdag komen drie vrouwen uit Midden-Limburg aan op Lesbos. Ze gaan een week lang vluchtelingen helpen op het Griekse eiland.

Waar de meeste mensen rond Kerstmis de gezelligheid van de eigen familie opzoeken, gaan Janneke Puts uit Roermond en Martine Jacobs en Monique Peters uit Weert naar een overvol vluchtelingenkamp op Lesbos. Om de handen uit de mouwen te steken en met eigen ogen te zien wat sommige asielzoekers in Nederland op hun vluchtroute hebben meegemaakt.

Jacobs en Puts werken al jaren dagelijks met jonge asielzoekers (van 12 tot en met 20 jaar) als docenten Nederlands. Eerst op school in het asielzoekerscentrum (azc) in Weert en sinds die gesloten is in het azc Cranendonck in Budel.

„Met onze leerlingen praten we meestal niet over wat ze allemaal hebben meegemaakt. Op school focussen we vooral op het hier en nu”, legt de 38-jarige Jacobs uit.

„Ook in het azc zijn er nog veel onzekerheden. Het besef wat er allemaal is gebeurd, komt vaak pas wanneer de mensen echt geland zijn, weer een eigen thuis hebben”, weet Puts (33). „Van een oud-leerling heb ik laatst gehoord dat hij op weg naar hier zes maanden op Lesbos heeft gezeten.”

Afsluiting

Het is al meer dan twee jaar geleden dat Jacobs het plan opvatte zelf eens te gaan kijken in de overvolle vluchtelingenkampen in Griekenland. „Dat was rond de tijd dat besloten moest worden of het azc in Weert zou gaan sluiten. Ik zag dat als een goede afsluiting van die periode.”

Een collega wees haar op de Amsterdamse organisatie Because We Carry, die probeert wekelijks een team van vrijwilligers naar Lesbos te sturen om vluchtelingen te helpen door eten, kleding en tenten uit te delen.

Door de coronacrisis lukte het steeds niet de vrijwillige hulpactie uit te voeren. Tot Jacobs pas geleden dan toch een mailtje ontving met een vertrekdatum. „Een vriendin van mij, Monique Peters, besloot om ook mee te gaan.”

Crowdfunding

De drie Midden-Limburgse vrijwilligers gaan met twee anderen die ze nog moeten ontmoeten een vijfkoppig vrouwenteam vormen. Samen moeten ze achtduizend euro bijeen brengen, om hun eigen hulpactie te bekostigen. Via crowdfunding hopen ze op steun van sympathisanten.

„Dat loopt best goed”, zegt Puts. Jacobs vertelt lachend dat haar familie en vrienden haar alweer zagen aankomen: „Als je op een azc werkt, is er altijd wel iets dat je wilt regelen. Zo heb ik eens fietsen voor ingezameld, of warme jassen.” Nu gaat het dus om geld voor hulpgoederen.

Jacobs, die een blog bijhoudt over haar werk op het azc, is van plan leraren op bijvoorbeeld Het Kwadrant in Weert straks te vertellen over haar ervaringen in het kamp. „Ook zij werken namelijk met leerlingen die zijn gevlucht.”

„We gaan met volle angst vooruit”, zegt Puts. „Ik ben niet bang om naar het kamp te gaan, maar snap dat het wel eens impact op mezelf kan hebben.” Jacobs stelt zich daar ook op in: „We gaan het daar niet even fiksen. Het is een druppel op de gloeiende plaat.”

(Foto Jeroen Kuit: Docenten Martine Jacobs (links) en Janneke Puts in een klaslokaal van de school op azc Cranendonck in Budel).